Benim adým Yeter.
Dokuz kardeþin en küçüðü,
El bebek, gül bebek sanmayýn,
Farkýna bile varmadýlar büyüdüðümün.
Þansým varsa aðabeyimin ablamýn
Yýrtýlmadan küçülür ayakkabýlarý
Beni unutmazlarsa eðer sofra da,
Benden önce kapmazlarsa ekmeðimi,
Bir iki lokma yemekte yerim o gün.
Zaten sayýlý girerdi evimize lokmalarýmýz,
Ekmek arasý ekmekti çoðu kahvaltýmýz.
Eðer þanslý günüyse babamýn,
Ekmeðimizin arasýna bir lokma peynir,
Birkaç zeytin, biraz pekmez.
Ýþte o gün bayram ederdi midemiz.

Tavuk, et yemekleri.
Pek girmezdi bizim eve.
Patlýcaný sakladým kaç kere et diye.
Annem dayak yedi bir gün babamdan
Tavuðu kesti, yedirdi bize, diye.
Üzülme anam beðenmemiþtim zaten,
Soframa ne koyarsan koy, yerim ben.

Çýrpýnýrdý ana baba yüreði,
Ellerinden geldiði kadar yetiþtirdiler bizleri.
Yorgun yüzleri, genç yaþta kýrýþmýþ elleri,
Erkenden beyazlaþmýþ saçlarý,
Yinede eksik olmayan gülüþleri,
En çok ben öperdim babamý, annemi.

Dokuz kardeþlerin en küçüðüydüm,
Yani, en sonuncusu.
Tekne kazýntýsý derler ya,
En büyük aðabeyim Mehmet.
En küçük ben, Yeter.
Ýsimlerimiz karýþýrdý hep birbirimize,
Fark etmezdi Ahmet yerine Mehmet dese.
Yatardýk üst üste.
Aðlardým yer kalmazdý bana,
Alýþtým oturduðum yerde uyumaya.
Þanslýydým, en þanslý kardeþlerden biri,
Çünkü küçüktüm.
Zaman zaman, unutulsam da bir kenarda,
En büyük aðabeyim yazdýrdý beni okula.
En güzel elbisem siyah önlüðüm, beyaz yakam,
Lüks sayardým beyaz çorabýmý, kýrmýzý pabuçlarýmý.
Yolum uzun olsa da okuluma.
Çamura saplansa da ayakkabýlarým,
Donsa da kirpiklerim soðuktan,
Buz kesse de ellerim,
Yinede kitaplarýmý býrakmadým.

Dedim ya, kardeþlerin en küçüðü ben
En þanslýlarý da ben.
Kimisi döver, kimi yedirir, giydirir,
Kesin hepimiz birbirimizi sever.

Herkesin bir yarasý vardýr, duygusal,
Biz yapamadýk sen yap,
Ben okumadým sen oku der aðabeyim, ablam,
Dokuz kardeþin en küçüðü ben,
Hepimiz için söylüyorum, ismim gibi YETER.