Günlerden hiçbir gündü, tarihlerden hiçbiri… Âþýklarýn zamaný yoktu ne de aný… Geçerken hayatlar, öyküler, acýlar; âþýklar bir tek beklemeyi yeðlerdi…

Bu gün attým evde ne kadar saat varsa, en son elimde kalan kol saatimi de baba yadigârýdýr diye verdim bir dilenciye… O da ne ihtiyacým var diye içinden geçirdiyse de ekmekten ziyade olamayacaðýna göre hiçbir nimet okutmuþtur o, zamana köle zavallýlardan birine…

Þu an kapalý tüm perdelerim, pencerelerim, telefonlarým ve diðer tüm göstergelerim; zamana göndermeler yapan ve de beklemeyi anlamsýz kýlan… Öyle ya yoktu hiçbir balýðýn bunlara ihtiyacý ya da kuþun onlar akýntýya karþý yüzerken ve yahut ta bir parça ekmeðin peþinden kanat çýrparken… Hattý zatýnda ölülerin de hiç yoktu gereksinimleri çünkü aþmýþlardý yalandan tüm avuntularý…

Beklemek; her daim, hiç durmadan beklemek… Bir haber mi hayýr, bir kapý çalýþý mý hayýr, bir anons mu hayýr… Bir bakýþ belki de anlamlý, geçirir miydi? Acýlar biter miydi? Susuzluðum diner miydi, söner miydi ateþim, anlamlý mý kýlýnýrdý kelamým… Hiç bilemedim ve bilemeyeceðim de belki… Yoktu hayatýn noktasal bir duraðý, hiç görmemiþtim dinlenme tesisi, bekleme salonu sadece boþ sokaklar; aný yutan, insana her þeyin o herkesler yýkýlýrken, sönerken alevler, biterken umutlar, yeþerirken dallar yapraklarýn da bir gün düþmeye meyilli oluþunu hatýrlatan bomboþ sokaklardan baþka, yoktu hiçbir mekân… Evrende anýmýzdan farklý birçok zaman kavramý mevcutken, güvenirken eski medeniyetlerin buluþlarýna hiç gelmiyor ki aklýmýza görecelilikle ilintili þüpheler… Þairleri vardý bu dünyanýn haykýrdýlar bunlarý þimdi haklýlýklarýný görmekteler, saat ustalarý vardý bu dünyanýn, takvimcileri ve daha birçok zaman iþçisi… Þimdi o herkesi bekleyen ve hiç kimsenin beklemeyi aklýna getirmediði malum son yataklarýnda farkýnda olmayýþlarýnýn acýsý içindeler…

Tüketiyor zamane insaný her þeyi tüketmeye olan meyli ile eþ deðerde aþký, ruhu, benliði… Kalmamýþtýr bu gün eski zaman fedalarý, ne de güzel serzeniþler… Hepsi tarihte olmasý gerektiði tozlu raflara yerleþik düzende arada bir çýkara yönelik amaçlar doðrultusunda anýlmak suretiyle durmaktalar… Ve bugün artýk bize tek kalan oturup ta boþ lakýrdýlar eþliðinde yanmaktýr, yanmak; sürerli, nafile...