YAÞAMAK DÜÞLERDE GÜZEL…
Güneþli bir sabahtý, yosun kokusunu içime çekerek sahilde sadece düþüncelere dalmýþtým. Hayatýn anlamý kaybediþler miydi yoksa kazanýlanlar mýydý? Öyle güzel bir hayat yaþýyordum ki ne okuduðum kitaplarda ne de duyduðum hikâyeler de vardý bu hayat… Bu güzel sahile gidip gelmeler yaþýyordum düþlerimde… Aslýnda öyle bir yer yok, yaþadýðým hayat ta yoktu. Düþlerimde bir ülke, bir deniz ve de sahilde ki huzurum vardý. Hepimiz kendimizi bir hayalde bulmuyor muyuz ki bu yaþadýðýmýz duygusuz taþtan dünya da?
Ýçimizden kaçýmýz ailesini, her gün gittiði evini, iþini, arkadaþlarýný kýsaca yaþadýklarýný bir kenara býrakýp hayallerinde ki yeri ve sonunda da kendini bulmak için bir yolculuða çýkar ki? Bu yolculuk kendi içimizde ki yolculuk aslýnda fakat bunu farklý yollarla yapabiliyoruz. Farklý bir þehir, farklý bir ülke veya farklý insanlar. O iþte en yorulduðumuzu sandýðýmýz anda hayatýn bize tam gücüyle yüklendiðinde ve baktýðýmýz yüzleri seçemeyip, kendimizi preslenmiþ gibi hissedip cümlelere karþý sustuðumuz da kýsacasý kendimizi kayýp olmuþ gibi hissettiðimiz anda yeniden var olmamýz gerekiyor.
Yaþam bizi o kadar þaþýrtýyor ki hiç sevmediðim ve tahminleri tutmayan bir loto düþünün. Elimizdekiler birden yok olabiliyor. Tepe taklak oluyoruz. Seviyoruz, nefret ediyoruz sonra yeniden seviyoruz bir þeyi. Bazen evsiz, tinerci sokak çocuklarýný, þarapçýlarý gördüðümde hayatýn insanlara neler yapabileceðini açýkça görüyorum. Üstleri leþ gibi kirli, saçlarý karýþýk, hep ayný kýyafetler içinde ve ellerinde tiner, þarap, sigara etraftan para istiyorlar bir daha ki zula için. Kim bilir ne gelmiþti baþlarýna. Sýcak bir evleri, onlarý seven bir aileleri, paralarý kýsaca hayata tutunacak hiçbir þeyleri yok. Kendi hayatýnýzý düþünün birde. Kim daha gerçek yaþýyor hayatý? Hayat bir üst model araba, güzel ve þah þalý bir ev deðil herkes için.
Hýrslarýmýz, biz ve bitmek tükenmek bilmeyen gösteriþ merakýmýz. Siz hiç bilir misiniz simit ve çay içmenin keyfini hiç paranýz yokken? Ve selpaklý çocuklardan güzel bir tebessüm almayý… Soðuk, üst sýnýf mekânlarda sýkýþmýþ kalmýþ tebessümler var oysa þimdi. Kim kiminle ne yapmýþ falan filan geyikleri. Kayýp yitik kültürlü insanlarýn sohbeti zamaný da doldurmuyor. Yaþadýðýmýz topraklar o kadar tarih zengini ki yaþanmýþlýklarý öðrenip, bilmiyoruz. Belki de bilmemize gerek yok diyoruz ve zaten günlük sýkýntýlarýmýz içinde bunalýp gidiyoruz diyerek kendimizi bu güne adýyoruz.
Kimi nehirler yol alýr kendince kiminin yolu kesilir ulaþamaz denize. Bazýlarýmýz için hayat hep kolay olurken bazýlarýmýz engellere çarpar sürekli. Derken hayat yorar bizi ve biz yoruluruz, biter hayat. O ihtiþamlý gençliðin ve o kýskandýran güzelliðin bir anda elinden alýnmýþtýr. Artýk ölmeden önce durup düþünürsün ki hayat bir nankör kedi. Sen ona tam alýþmýþken, sevmiþken o seni yolda býrakýr ve seni kendinden mahrum eder.
O yüzden yaþamak düþlerde güzel. Ne dünya da yaþanan çirkinlikler ne de insanlarýn senden aldýklarý ne de terk edip gidenler… Ýçinde yarattýðýn imparatorluk öyle güçlü olmalý ki; dýþarýdan saldýrýlar, fýrtýnalar, ihanetler yýkmamalý seni. Ve sen ertesi güne huzurla bakarak sevdiklerine bir “günaydýn” diyebilesin hiç yüksünmeden… Evet, bugün yaþadýðýmýzýn sevinci ve þükrüyle, belki de küs olduðumuz insanlara dönüp bir merhabayý bir günaydýný eksik etmeyelim… Çünkü yarýn olmayabiliriz!!