beyaz bir inci gibi yuvarlanýp beyaz örtüde
þaþkýn bir tutuluþu sundu asýrlýk tanýmýþlýk
bu doku dokunulmaz
aniden düþtü kahveme gecikmiþ bir sonbahar
ellerinde belirirken kalbim
oysa gölgesini yýkýyordu kýz kulesinin yaz
ilk öpüþün sarýlýþýn sýcaklýðýný içiyordum hala
her tenin sözü kendindendir biraz
düþler kadar þaþkýndýn kendine geliþini bekledin
hep bekledin
þahane gözlerinde ben oluþu izledim
düþ aðacýn ýslaktý
baþat bir koku oldun buselerle yýkarken yüzümü
yüzünü yýkarken bende
ve o an gözlerinde ölü yýldýzlarýn biriktiði
kocaman göðsümü bulduðun
sarýlýp týpýrtýlarýný sunduðun beyaz bir yelken gibi
o an ölümsüz sevgilim
seni gecelerden özge ölümü sever gibi
dünyayý okþar gibi sevdim..