Garabet toplum yapýsýnýn en dik, sivri kayalýðýndayým. Bir kadýnýn en “istendik” yerinde Tanrýya dua etmenin arifesindeyken, Allah’la þeytan ayný anda girdi kanýma…
Günahýn içinde sevap iþlemek mümkün olur mu ki?

Görmüþtüm zaten “sen” li bir kader yazýlýrken.
Geldiðim kadar gideceðim, sevdiðim kadar sevilecektim; ama hiç kavuþamayacaktým!

“Vakit Tamam” dedi, terk etti ve gitti. O incecik veda havasýndan ardýma býraktý, “soykýrým acýmasýzlýðýnda” her yanýmý…

Uzun bir sessizlik halinin, toprak altý birikimiydi haykýrdýðým sana…
Eðer sormasaydýn “neden?” diye, söyler miydim? Belki bir ömür, belki bir sonsuzluk haliyle, ‘kaderine razý bir idamlýk’ hissiyle akýp geçerdi zaman…

Geçiyordu iþte kahýrdan günler; ne yazýyor, ne de yazýlýyordum. Yanaklarýmýn üzerinde bir kez göremedim; içime içime, yüreðimden ruhuma akýttým gözyaþlarýmý… Geçmek denirse adýna geçiyordu…

Küçük bir çocuktum. Usluydum, akýllýydým. Rüzgâr bir bahar getirecekti ne de olsa; gelmek bilmez…
Senden bir ses, bir çýt, bir “olmaza” bile razý olmuþken…

Sana baktýkça, yüzünün içinde öpeceðim bir yer buluyorum kendime ve sana baktýkça kusacak baþka bir yer. Beni öfkelendiren noktalarýndan geçerken, tebessümleri görüyorum sonrasýnda. Aþýk oluyorum, delice ihtiraslar kaplýyor her yanýmý, adýna mersiyeler haykýrarak çýðlýklar savuruyorum.
Karanlýðýn içindeki yýrtýklardan mavilere soluk veriyorum. Gündüzün içinde kara noktalara çarpýyor ellerim. Seviyorum, sevmiyorum, istiyorum, isteyemiyorum. Olur mu dersin, ya da olmaz belki…
Gün doðarsa, üþenmez de gelirsin ve karalýðý hatýrlatýrsýn kulaklarýma…
Üþürsem ýsýtýrsýn biliyorum. Sýcaksam eðer, beni üþüten bir þey bulursun…

Kahpe kadýn Mona Lisa…
Gülüyor musun söyle, Aðlýyor musun yoksa!


Sana tutkunum dersem, yanlýþ olmayacak; aþýðým, delirten hasretin “þahdamarýmý çatlatýr bir gürültüyle” içimi kemiriyor.

Ýstiyorum da;
Ýstemek yetmiyor, biliyorum!

Ýmkânsýz bir aþkýn, kimliksiz coðrafyasý…
Yine de umut var Monali Lisa…
Seversen gerçekten; yüzünün diðer tarafýna inat; gülersen içten bir tebessümle…