Seven, sevse de, bir sevileni olmadýkça; insan için biçilen elzem yolculuðuna çýkýlmýþ olunur. Bu yolculuðun en güzel çocuðu ise, yine kendisinin ürettiði hayallerden baþka bir þey deðil.

Belki "hologram dünyamýzýn", "düþsel prizmalarýnda" hepimiz, kendimize "heykelden aþklar" üretiyoruz.

Ancak sorun þu ki; ya istediðimiz ruh, istediðimiz bedende deðildir, ya da istediðimiz beden, olmasý gereken ruhta bulunmuyor. Bunlarýn dýþýnda, izlenim içerisinde olan ruhun, lisana geliþ tarzý da beklenmeyen þoku beraberinde getirebiliyor.

Radyoda duyduðunuz þiirsel sesin, aslýnda sesle-fizik arasýnda "hayal dünyanýzý þoke edecek" cinsten vitrinleþmesi gibi bir þeydir bu. Ya da o ses sahibinin, uðraþý alaný ile yüklü bir ruha sahip olmadýðýný anlama, veya þarkýlarýyla sizi çok etkileyen bir sanatçýnýn gerçek dünyadaki farklýlýðý... Öte yandan bir yazarýn satýrlara vurmuþ þahane replikleriyle, lisanda gösterdiði "kekemelik mucizesini" de buna örnek vermeden geçmemeliyiz. Bunlar kendi içimizde büyüttüðümüz "mükemmel insan profilini" bir anda yok edebiliyor.

"Ýdol diye büyüttüðüm insan bu muydu?" diyebilirsiniz...
Ya da, içinizde büyüttüðünüz tüm ruh çizimlerine karþýn, somut temaslar dahilinde, o kiþeye karþýn içinizden "ben de bir þey sanmýþtým" dememiz, kaçýnýlmaz olabilir çoðu zaman.

Diyorum ki, seni severken ben ve bana karþý sen...
Hangimiz daha çok heykelleþtirdik birbirimizi...
Ben mi, yoksa sen mi?

Yazdýklarýmý okuduðun mu gerçek? Okuduðunda anladýklarýn mý?
Yaþadýðým kadar mý yazdým. Yazdýklarým yaþadýklarým mý?
Özlediklerimi mi yazmýþtým yoksa bende var olanlarý mý, yoksa tutkular mý?

Pembe düþler çizerken, yaratmak istediðim bir dünyada, görmek istediðim bir "sen mi" doðurduðum bacak aramdan?

Ben üretmek istediðim, aþýk olmak istediðim kadýnýn anneliðine soyunmuþ olabilir miydin? Daha doðmadan kimliðine adýný yazmýþ olabilir miydim?

Peki ya sen?

Yýrtýcý kadýn "bir yalan" olabilir mi? Küçük bir meltemle tüm ýþýklarý sönen bir kandil?
Bir fýsýltýyla tutkunu olmuþ hayatýn, diðer yandan bir doðrulmayla býkmýþ her þeyden...
Þiirde abide, gerçekte endiþelere meyil... Korkusuzluklarýn tümünü yazýlara aktarýrken bir yandan, korkularýný hayata býrakmýþ olabilir misin?

Bu tip imgelenmeler, internet ortamlarýnda paylaþýlan beraberlikler için söz konusu olabilir?
Yani önce internet, sonra gerçek dünya buluþmasý, bu gibi farklýlýklarý ve hayal kýrýklarýný yaþatabilir.

Her ne kadar gerçekte, tam olarak böyle sayýlmasak da, belki ben de senin için böyleyim. Yani kocaman bir yanýlsamadan ibaret... Ya da hayaller âleminin beyaz atlý prensi...

Ne istiyorum biliyor musun?

Hiç bunun endiþesini yaþamadan, bu güzelliði hiç bozmamak...
Bir kýz sevdim demeliyim. "Hoþtu ve ruhu, gecenin içinde kadife bir anne þevkatiydi onun"

O da beni sevmiþti, itirazsýz ve paragraflarýnýn arasýnda çekimserlikleri olmadan hissetti ve yaþadý...


Sevdiklerimizle, gerçeklerimiz arasýnda bir tercih yapmaya sürükleniyorduk.
Gerçeklerimizle sevdiklerimiz ayný yerde duruyor olsa bile kimi zaman, bunu kavrayamadan uzayýp gidiyorduk duraklarda...

Peki, ne olacak...
Birbirimizi görüp, hayallerle gerçeði kýyaslayýp; "dönüþte alayým" edasýyla bir çingene pazarlýðýmý?
Ya da "aradýðýmý buldum" iç gezintisi mi olacak hislerimiz?

Bunu yaþamaktansa, "gerçeðe" bulaþmamak...
"Hayali" hiç bozmamak,
"heykellerimize" hiç dokunmamak nasýl olurdu?

Bence tren raya yanlýþ girmiþti ve fantezilerden bir aþk doðurmuþtuk.
Bu aþký ben doðurup kucaðýna býrakmýþtým. Sen kucaðýna alýp, baktýn biraz. Sonra da kendi kendine þunu sordun; "iyi ama bu çocuk benim deðil ki?"

Biliyorum. O çocuk benim ÇOCUÐUM...

Kucaðýnda bulduðun ve belki de "bu neydi" diye sorduðun...

Ben içimdeki büstü yýktýktan sonra; geriye kalalýnýný sevdim.

Sor kendine...

Bir büst yaptýysan içinde; yýk gitsin...
Geriye kalan bir "hiçse" vur gitsin...
"Hiç" deðilse, al gitsin...

Hayalet sevgilin...