Siyaha sardým adýný karaya yada aklýmý aldým da aynandan yüzüm kaldý… Yüzüm yarým.
Hiçbir ezgi diþlerimin arasýnda solumaya yetmiyor. Ýçimdeki çýðlýk ve akþamüstleri eve yorgun dönen gözlerin yetmiyor ellerinle büyüttüðün þarkýlarý doyurmaya.
Ruhunu gergin býraktýðýn dönme dolaplarda kaldý saçlarýn biliyorum ne vakit dokunsam rüzgârý ellerimde… Ellerimde eskimiþ bir yýðýn sözle kapýna geldim yok inan hiçbir iþaretim noktadan yana, denizkýzlarý ve yosunlar adýna vurduk o gece kendimizi dolunaya o gece bir baþka hiçbir geceye benzemeyecek biliyorum sus.
Kalbim kadar ellerim iþte içine alsam seni soluðun hep parmak uçlarýmda…
Dünya nasýlda sana çekmiþ gözlerinde batýyor camýndan yansýyan güneþ, kokunu düþürüyorsun daha ilk martý sesinde, kokun sýzýyor mobilyalara sýrtýmý kokuna yaslayýp, kokunla deðiþtiriyorum kanalý, kokunu kapatýp uyuyorum sonra bir boðulmak mý dersin gerisini? Yok, sanmam gözlerimin içine sýzan bir þeysin gün boyu gördüðüm her þeyde bir þeylerini bulduðum ve bir türlü ve hiç bir zaman bütününü bulamadýðým bir þeysin… Ama bak sadece bir þeysin… Þeylerin kaderi bu…
Dünyaya güvendiðim kadar güvenmiyorum kendime, kendimin çatlaklarýndan sýzýp hep senin vadilerine akýyorum. Akýyorum narin ten yataðýna bir baþka mevsim bu bütün dallarýn bana susayýp beni emiyor. Boðulmak bir yapraðýn sararýp düþmesi midir ey yapýcý, düþüyor kokun.
Karanlýk sular ve derin maðaralar gördüm, herkes kadar korkarým yüksekten salýncaðýn en yüksek yerinde býraktým kendimi boþluða düþtü kokun düþüyorum hýzla geriye doðru…
Bir su damlasý az gelir aðrýlarýma inan yað sen üstüme uzun uzun…
Testilerini kýrmýþ ömürlerle didiþip durdum o su hiç kimsenindi anlatamadým, bir avuç çalsam bir þelale aðýrlýðýnca doðurdu kendini… Azalýp durduk zamanla eþ deðer bütün kum taneleriyle sürüklemesi için beklediðimiz rüzgârlarda vardý bir hayýrsýzlýk biz hazýrdýk hazýr yakalanmýþtýk ilk veda’ ya ama kokun düþtü…
Topladým bütün parçalarýný topladým tek tek, -nergisler karanfiller güller- topladým tektek bir leke gibi belirgin þimdi çatlaklarýn o vazoda dilimle yaladým kapanmadý hiçbir kýrýðýn. Salgýn bu olmalý diye düþünmeye ilk kez o zaman düþünmeye baþladým. Masada duran saksýdan baþlayarak her yere yavaþ ve fakat emin olarak yayýlmaya baþladý. Ýþgal budur dedim.
Bütün hücrelerimde taþýdým dikenlerini onlar battýkça ben kanadým.
Siyaha sardým adýný karaya yâda aklýmý aldým da aynandan yüzüm kaldý…
Yüzüm yarým.