Oðlunun doðum haberini aldýktan sonra, resmi iþlemlerini tamamlamak için hastaneden ayrýldý. Oldukça heyecanlýydý. Arabasýna bindi, yoðun trafikte kendine yol aradý. Kafasýnda bin bir problem, dalgýnlýk diz boyu, gözü yolda. Arabanýn radyosunda hareketli bir Karadeniz türküsü...
Henüz çocuðunun yüzünü görmediði için hayalinde canlandýrdý; kendisine benzeyebileceði umudunu taþýdý. Bir anda fren sesiyle irkildi. Kendisine geldi. Výzýr výzýr trafiðin içinde olduðunu bir kez daha anladý. Eli radyonun düðmesine gitti; birazcýk sesi kýstý.
Trafik lambalarýnda bekleyen kuyruða o da eklendi. Kuyruk o kadar çoktu ki, yürümek için ikinci kez bekledi. Sanki zaman durmuþ gibi geldi; bir türlü geçmiyordu. Ýþlerini bitirip küvezden çýkacak çocuðunu görecekti. Doktorun “doðum sýrasýnda ufak tefek sýkýntýlar olduðu için küveze aldýk”, demesi de kafasýný meþgul ediyordu.
Yeþil ýþýðýn yandýðýný görünce yürüdü. Sola dönüþ yapmak için sol sinyali yanan arabanýn biri, vazgeçip saða doðru hareket edince þaþýrdý. Vurmamak için manevra yaptýðý halde kurtaramadý. Önüne çýkan arabanýn sað arka köþesine vurdu. Vurduðu araba ýþýklarý geçtikten sonra kenara çekip durdu. “Bunca sýkýntýnýn arasýnda bir bu eksikti”, diye söylendi. Hiç hareket etmeden, arabayý olduðu yerde stop edip durdurdu.
Dikiz aynasýndan kendisini kontrol etti. Kravatýný düzeltti, birkaç derin nefes aldý. Aþaðýya indi. Aslýnda ne yapacaðýný hiç düþünmedi. “Küçük bir þeydir”, diye aklýndan geçirdi. Arabanýn önüne dolaþtý, vurduðu yere baktý: beklediðinden daha fazla hasarý görünce kýzdý. Kendi arabasýnýn sol ön çamurluðu göçmüþ, farý kýrýlmýþtý.
Vurduðu arabaya baktý. Az ilerde onun etrafýný da seyirciler çevirmiþti.
Arabayý süren ve içindeki dört kiþi yanýna geldiklerinde baðýrmaya baþladý:
-Kardeþim sola sinyal veriyorsun; sonra vazgeçip önüme çýkýyorsun…”
“Ne olacak þimdi? Benim zararýmý kim ödeyecek?...”
Adamlardan genç olaný sükunetle konuþmaya baþladý:
-Arkadan vuran sensin; suçlu da sensin. Bizim arabamýzda da zarar var…
Bu arada trafik durmuþ, korna sesleri ayyuka çýkmýþtý. Etraftan gelen seyirciler de çoðalmýþ, bilir kiþi gibi konuþuyorlardý.
Birlikte vurulan arabanýn yanýna gittiler. Arabada bir hayli hasar vardý.
Adým Ahmet, dedi gururlu bir þekilde. Üzerindeki takým elbiseye güvendi ve havalý havalý konuþmaya baþladý. Kendi arabasýnýn zararlarýný tazmin edilmesi gerektiðini, olmazsa polis çaðýracaðýný, söyledi.
Seyircilerden bazýlarý söze karýþtý:
-Uzlaþýn gitsin; herkes kendi zararýný ödesin, dedi. Ahmet ýsrarla olmaz, dedi.
Bir diðeri doðruca Ahmet’e yöneldi:
-Suç senin, dedi.
Ahmet kýzdý:
-Vururken beni canlý yayýnda mý izledin? Deyince, bir daha ses çýkarmadý.
Bu arada trafik sýkýþmýþtý. Haydi uzlaþýn da trafik açýlsýn çaðrýlarý birbirini takip ediyordu. Karþý taraftakilerden uzlaþmaya hazýr görünen genç:
-Madem öyle, herkes kendi hasarýný yaptýrsýn, dedi.
Ahmet tekrar olmaz, dedi. Cebindeki telefona sarýldý. Herkes Ahmet’i izliyordu. Etrafýný þöyle bir kolaçan etti gözleriyle. Sonra da yüksek bir sesle konuþmaya baþladý:
-Oðlum ben ekipler amiri Ahmet. Burada küçük bir olayým var, bana komiser Birol’u hemen gönder, diyerek olay yerini tarif etti.
Bu konuþmayý duyan karþý taraftakileri bir telaþ aldý. Anlaþalým abi, demeye baþladýlar. Sert bir ifadeyle:
-Anlaþmaya yanaþmýyorsunuz ki, dedi. Zararýmý tazmin edin; anlaþalým, diyerek tekrar arabanýn önüne yürüdü. Hasarý bir daha kontrol etti.
Ýçlerinden genç olaný:
-Zararýnýzý ödeyelim beyefendi, dedi.
Seyircilerden birkaç kiþi hasarýn miktarýný kararlaþtýrdýlar. Söylenen miktarý alýp arabasýna binmeye çalýþan Ahmet’e kenardan biri seslendi:
-Beyefendi! Bir dakika durur musunuz?
Ahmet çok rahat bir þekilde tekrar aþaðýya indi. Bu, olay olduktan sonra gelenlerden birisiydi.
–Buyurun, dedi.
–Ben ekipler amiri Ahmet, dedi iðneleyici bir ifadeyle.
Ahmet neye uðradýðýný þaþýrdý. Ne diyeceðini bilemedi. Ekipler amiri olduðunu söyleyen adam konuþmasýna devam etti:
-Olaydan sonra buradan geçerken merak edip izledim sizi. Adýmýn geçtiðini görünce takip ettim. Olayda anlattýklarýnýza göre kabahatin yoktu. Onun için ses çýkarmadým.
Ahmet teþekkür ederim beyefendi, dedi ve arabasýna bindi.
Adam tekrar yaklaþtý:
-Ben ekipler amiri falan deðilim. Ama onu tanýyorum. Yaptýðýnýz hiç doðru deðildi, diyerek yürüdü gitti.
Ahmet arabanýn içinde dondu kaldý. Yaptýðýnýn doðru olmadýðýný iyice anladý. Vurduðu arabaya baktý; çoktan gitmiþti.
Yaptýðýndan dolayý çok utandý. Bu olay, kendisi için hayatýndaki en canlý, unutulmaz; kalýcý bir dersti. Hiç kimseye bakmadan oradan uzaklaþtý.