Her zamanki gibi yine önce gelmiþ onu beklemekteydi, beklemek zor mu zordu ama en azýndan onu beklemek ondan haber beklemekten kolaydý. Pek sýk görüþtükleri söylenemese de görüþmek için hep ayný mekaný seçerlerdi, böyle birþeyin ikisi için de büyük bir anlamýnýn olmasý na kadar da ilginçti. Buluþmayý seçtikleri çay bahçesi o gün yine boþ denebilecek kadar tenhaydý, Boðaz’ý en iyi gören masa olduðuna inandýðý kýrmýzý örtülü kare masayý seçti -yuvarlak masalari sevmezdi- ve Boðaz’ý saðýna alacak þekilde oturdu. Aslýnda Boðaz’a karþý oturmayý severdi, ama bu günlük böyleydi iþte. Hemen bir çay söyledi kendine, çayla birlikte bir de sigara yaktý ve çayýyla sigarasýnýn dumanýnýn birbirlerine karýþýþýnýn buruk tadýna varmaya çalýþtý; bu ruh haliyle de ne kadar varabilecekse… “Mutlu olmak varken bu dünyada, geceler geldi dayandý kapýmýza… Olduk acýmýzla sarmaþ dolaþ, bekledik düþümüzle koyun koyuna…”* diyordu hoparlörden yükselen ses… Geceler miydi dayanan kapýsýna yoksa o mu bilerek ve biraz da isteyerek davetiye çýkarmýþtý kara gecelere? Karabasan gecelere… Düþündü... Çözemedi... Boðaz’ýn sularý Marmara Denizi’ne doðru telaþla akmaktaydý, Marmara Denizi olmak Ýstanbul Boðazý olmaktan daha mý güzeldi sanki… “Bilinmeyenin karþý konulmaz çekiciliði iþte” dedi kendi kendine. Boðaz’da dalgýnca dolaþan gözleri bir ara Boðaz’ýn telaþlý sularýyla ayný yöne akmakta olan bir yük gemisine takýldý, kimbilir hangi limana demirleyip yüklerinden kurtulacaktý… Yüklendiði tüm dertleriyle birlikte kendini denizde umutla salýnan küçük bir gemiye benzetti; günler, geceler boyu mavili, siyahlý denizler geçtiðini ve sonunda bir limana demirleyip tüm dertlerini limana döküp dertlerinden arýndýðýný hayal etti. Ve belli belirsiz “Ne yelken ne yel, köpüklerde kaybolayým, deliyim... Peþimde rüzgâr, ne yaðmurlar dost ne bir kýyý var, deliyim... Düþlerim kaldý, yalnýzým düþlerim kaldý, deliyim... Kime sorsam dönüþüm yok...”** diye mýrýldandý. Eskiden olsa düþlerini gülümsemesi tamamlardý, ancak bu kez öyle olmadý; günler, ne günü aylar olmuþtu gülmeyi unutalý.

Sonunda gelmiþti beklenen, hayallerinin en güzel yerinde gelmese olmazdý zaten.

“Beklemek ne zor þey bilir misin?” dedi ona. “Hele bir de boþa beklediðini biliyorsan yine de beklemekten kurtulamýyorsan hayaller tekrar tekrar nasýl yýkýlýr, ruh nasýl da sýkýþýr bilir misin?” dedi sonra.

“Bilirim ama…” dedi o da. Sustu… Tamamlayamadý cümlesini, sesindeki titremeyi gizlemek gibi anlamsýz ama güçlü bir zorunluluk hissetti.

“Beklemek nasýl çalar bekleyenin uykularýný ve nasýl da yorar insaný bilir misin?” dedi ona. Bakýþlarýný kaçýrdý, gözlerinden akan telaþlý yaþlardan utanmýþtý.

Sadece “Bilirim” dedi o da fýsýldarcasýna.

“Gülmeyi unuttum, aðlamaktansa artýk yoruldum” dedi ona birbiri ardýna yuvarlanan gözyaþlarýný bastýrmanýn bir fýrsatýný bulduðunda.

“Ben de seviyorum seni aslýnda” dedi o da ve kocaman açtýðý gözleriyle etrafýna bakýndý þaþkýnca.

“Ne kadar çok bekledim seni… Ne kadar çok…?” dedi ona. “Sevginin benim için bir anlamý yok artýk, üzgünüm…” dedi sonra. Gerçekten öyle miydi acaba???

Sadece “Pekala” diyebildi o da. Baþýný kýrgýnca öne eðdi, kýrýlmaya hakký var mýydý sanki?! Gizlemeye fýrsat bulamadýðý birkaç damla gözyaþý gözlerini terk etti ve masa örtüsünün sýcaktan kavrulan yüzeyinde yitip gitti.

“Senle ben olabilirdik belki; ama sen, ben ve onlar olamayýz asla” dedi ona.

Sadece susabildi o da. Belli belirsiz baþýný salladý, ne demek istediðini çok iyi anlamýþtý.

“Herþeyinden vazgeçtim sevdiðim… Senden, ellerinden, sesinden, gülüþünden, herþeyinden vazgeçtim… Bir tek gözlerinden geçemedim…” dedi ona.

Uzak bakýþlarýný dalgýnca kaçýrdý. Yalnýz “Ýnsanoðlu iþte…” diyebildi o da. Gözlerini, uzak ve silik bir görüntüyü kirpiklerinin arasýna sýkýþtýrýp yakalamak istercesinde kýstý. Cümlesini yine tamamlayamadý; ancak bu kez nedeni titreyen sesi deðil, iç içe geçip dolaþmýþ düþünceleriyle duygularýydý. Aklý öyle karýþýktý ki ne demek istediðini kendi de tam olarak anlayamadý.

Uzun ve anlamlý bir sessizlik kapladý her yaný…
Neden sonra ayaða kalktý, masanýn üzerinde ölü bir kelebek gibi durmakta olan çantasýna uzandý. Dönen baþýna ve titreyen bacaklarýna aldýrmadan kendinden emin “Hoþçakal” dedi ona.

Kalktý, sarýldý ona; göðsüne sýmsýký bastýrdýktan sonra “Göðsüm yarýlsa da…” dedi o da. Her zamanki gibi sözlerini tamamlayamadý ama.

“Kýymeti yok biliyorsun” dedi ona. Gerçekten de yok muydu acaba???

“Biliyorum” dedi o da. “Ama…” dedi sonra. Belki bu kez cümlesi noktasýna kavuþacaktý ama kavuþacak zaman tanýnmadý onlara.

“Elveda” dedi ona.

“Yapma nolursun” dedi o da. Ve öylece kalakaldý koskoca dünyanýn ortasýnda.
Yoktu… Yoktu… Mutlu aþk yoktu bu dünyada…

Hoparlördeki buruk ses “Söylenmemiþ sahipsiz bir þarkýyým... Git dersen giderim… Kal dersen kalýrým…”*** diyordu… Kal diyeni yoktu… Gözyaþlarýný artýk tutamýyordu, zaten tutmak da istemiyordu… Gidenin arkasýndan bakakalmak çok zordu… Baþka çaresi yoktu, o da gidiyordu… Giderken “Ýnsanoðlu iþte…” deyip duruyordu… “Ýnsanoðlu iþte…”



* Ezginin Günlüðü’nün “Mutlu Olmak Varken” isimli eserinden
** Ezginin Günlüðü’nün “Gemi” isimli eserinden
*** Ezginin Günlüðü’nün “Bir Eflatun Ölüm” isimli eserinden


SERAY ANIL