ah gecikmiþliðin acemi teslimiyeti
ne zaman seni görsem
pencerede
hep
ayný görüntüyü
getirirsin karþýma
acýmsýtrak
gülüþünün o aydýnlýk
ve parýldayan yüzünü
ve öksüz kalan düþlerimi

zamana teslim olmuþluðum belirler
tenimi saran kefenin boyutunu
yaþanmamýþlýklarýn toplamý kadardýr
mezarýmýn boyutu
enine deðil dikine kazdýrdým yataðýmý
yüzüm her türlü dönüktür Kabe’ye
bu vesileyle dünya döner etrafýmda
orta yerinde tenimi taþýyarak

tenimden kopan parçalar
doluþuyor
karýncalarýn, kurtçuklarýn aðzýna
kefenim kanýyor
iþlediði günahlardan
daha bir sýký sarýyor
kemiklerimi.

Gözlerimin göremediði
Tenimin hissedemediði
Acýlarda bedenim

dünya döndükçe alýr içine beni
oysa ben
kandýrdým onu
bedenimi verip ruhumu aldým
ondan

Ruhum

Ruhum
þirin bir çocuk
salýncakta sallanan
rüzgar iþliyor içime
bulutlar sarýyor
aklýmýn üþüyen kaoslarýný
bedenimin acýlarýna inat
daha bir sevecen oluyor
ruhum
kahkahalarýyla
gökyüzünde

bir yaným toprak
bir yaným gökyüzü þimdi
hem arþta hem arz’dayým
içime üflenen ýþýk ile