Galiba bu nemli odanýn küf kokusuna alýþýyorum. Aslýnda çevrede somut bir kirlilik yok. Yani her yer gayet beyaz. Kirece bezenmiþ duvarlar, kapý, karyolamýn baþ ve ayak demirleri, komedinim, ara sýra oturduðum ama hemen çakanlarýmý aðrýtan tahta sandalye ve hala üzerindeki boya kabarcýklarý soyulmamýþ masam. Kontrol yada bahçe iznim için dýþarý çýktýðýmda kapýmýn koridora bakan dýþ tarafýnýn siyah olduðunu fark ettim ancak içeride olduðum sürece bunun bir önemi yok. Odada olduðum sürece görebildiðim yada dokunabildiðim tek farklý renkli þey, katil gri rengindeki pencere mazgalý. Pek mazgala benzediði de yok esasýnda, daha çok kum eleðinden bozma bir tel örgü. Ancak çok saðlam, kontrol ettim. Hatta ayaðýmla bile defalarca tekmeledim, eðilmedi. Bazen oturup düþünürüm –böyle dediðime bakmayýn, aslýnda yaptýðým baþka bir þey yok, yemek yemek yada iþemek dýþýnda- neden bu mazgallar böyle göz göz olmak zorunda. Dýþarýyý görebilelim diye mi ? Hiç sanýyorum, bu aþýrý iyimserlik olur. Ýçerisinin görünmesi için mi ? üçüncü katta olduðumu varsayarsak bu da pek olasý durmuyor. Peki neden komple sac levha deðil de delik deþik. Yani onu buraya takanlarýn benim içeride ýþýða ihtiyacým olup olmadýðýný, çok umursadýklarýný sanmýyorum. Bir kitapta okumuþtum. Ýnsanlar bu tel örgülerdeki ince delikleri bir süre sonra göz olarak algýlayama baþlýyormuþ. Okuduðumda gülüp geçmiþtim ancak þuan fark ediyorum ki yüzlerce göz beni izliyor. Ayrýca gündüzleri daha da kötü. Güneþin etkisiyle hem gözünden ýþýklar saçan bu hareketsiz mazgalýn tacizine maruz kalýyorum, hem de gölgesinden kaynaklanan karþý duvardaki gölge gözlerin baskýsýna. Yani her koþulda izleniyorum.
Odada taþýnabilir hiç metal eþya yok. Kalem, aplik veya onun gibi bir þey. Hatta geçenlerde bir þeyler yazmak istedim, hemþire bana ressamlarýn kullandýðý kömüre benzeye, cývýk bir çubuk getirdi. Penceremin önünde unutmuþum, eriyip her yaný berbat etti. Bir saat o þirret karýnýn dýrdýrýný dinlemek zorunda kaldým. Mektup yazmam yasak olabilir ama bu yinede bir þeyler yazmayacaðým anlamýna gelmez. Evet, yazar deðilim ancak insan bazen bir þeyler yazmak ister. Ne bileyim, boþ kaðýda imza atmak bile bir çok sýkýntýsýný alýr insanýn. Bir resim çizmek istedim. Odada resmini çizebileceðim bir yatak ve masa sandalyeden baþka bir þey yok ki sandalyenin üzerinde oturuyorum ve kaðýdým masanýn üzerinde, dolayýsýyla üzerinde oturduðum bir þeyin resmini çizemem. Kýsacasý ihtimallerim bayaðý az. Bir aynam olsa belki kendimi çizerdim. Aslýnda hayal ederek çizilebileceðine inanýyorum fakat yüzümü görmeyeli uzun zaman oldu. Neye benzediðimi pek çýkaramayabilirim. Bende kuþlarý çiziyorum. Arabesk olduðunun farkýndayým. Özgürlüðü sembolize etmesi falan da umurumda deðil. Çizmesi kolay oluyor, tek sebep bu.
Bazen pencerenin önünden bahçeye bakýyorum. Mevsimler. Zamanla ilgili aklýmda kalan ve zaten deðiþimin farkýnda olduðum birkaç kavramdan biri. Bahçedeki büyük çýnar benim yýllýk takvimim gibi. Yapraklarý, dallarýndaki kar yada yere sermiþ olduðu sarý kilim. Günlük zaman devinimimde buna benziyor. Zamana en hakim olduðum dönem gecenin gündüze veya gündüzün geceye döndüðü zaman. Onun haricinde saatin kaç olduðu yada günün hangi zamanýn olduðumuzun farkýnda deðilim. Çünkü burada saatim yok. Ama bunun iyi yanlarý da var. Uyku saatlerim, yürüme arzum yada buna benzer þeyler için plan yapmak zorunda kalmýyorum. Tamamýný bedenim belirliyor.
Ýlaç saati ve yemek saati geldiðinde içten beyaz dýþtan siyah olan kapýmýn ortasýnda küçük bir kapak açýlýr. Oradan genelde o ikide bir beni azarlayan cadaloz hemþirenin eli içeri uzanýr. Bazen elini yakalayýp bütün kaný boþalama kadar elini diþlemek isterim ama hiç teþebbüs etmedim. Neticede ben deli deðilim. Yani bir akýl hastanesinde tam güvenlikli bir odada alýkoyuluyor olabilirim fakat bu yinede beni deli yapmaz. Sadece insanlar öyle olduðumu sanýrlar. Çünkü beni anlamazlar. Düþünüyorum da acaba her deli sanýlan insanýn böyle bir anlaþýlmama sorunu var mý ? Eminim vardýr.
Ýnsanlar deli olmamýn yanýnda benim bir katil olduðumu sanýyorlar. Onlara göre öyle olabilirim. Peki benim hiç mi söz hakkým yok. Bana sadece neden öldürdün diye soruyorlar. Halbuki benim sebeplerim kimseyi ilgilendirmez. Bunun adý cinayet bile olsa eðer ortada sebepler varsa bunlar bana aittir. Söyleyeceðim hiçbir þey bu gerçeði deðiþtirmez. Bence neden sorusu yerine neden þimdi soruru sorulursa bütün adalet sistemini yeni baþtan oluþturmak gerekir. Çünkü insanlarýn suç olarak gördüðü þey, yüzyýllardýr bir þekilde veraset yoluyla bugüne gelmiþ ahlak kurallarýný ihlal etmektir. Peki ya bizim ahlak kurallarý diye üzerine titrediðimiz þey yanlýþ bina edilmiþse ? Bugüne kadar sorguladýðýmýz þey ahlakýn kendisi deðil hep uygulanýþ þekli olmuþ. Þimdi kalkýp ahlak dogmatik deðildir diye nutuk atýyor insanlar. Oysa en büyük dogmalardan biridir ahlak ve bu dogma maalesef beni katil ilan ediyor. Ben Robin Hood deðilim. Robin Hood güya kendisini zenginden alýp fakire vermeye adamýþtý. Peki sorduk mu neden diye ? Size bugün, Robin Hood’un gündem delisi, tamamen insanlara kendinden bahsettirme derdinde olan ve yaptýðý iþi sadece kendi egosunu tatmin etmek için, ayrýca insanlarýn ona olan minnettarlýðýný görmek için yaptýðýný söylesem þaþýrýr mýsýnýz? Hayýr, çünkü inanmazsýnýz. O artýk bir kahraman. Aslýnda Robin Hood ile yaptýðýmýz þey tam olarak ayný. O beyaz yalan söylemeyi tercih ediyor, bense renk seçmedim. Aramýzdaki tek fark bu.
Bu hikayeyi doktoruma anlattýðýmda, fazla fantezi kurduðumu söyledi. Oysa bu yanlýþ. Ben burada fantezi kurmam. Artýk rüyada görmüyorum. Hem kimseye anlatamadýktan sonra hayal kurmanýn yada rüya görmenin manasý ne. Son gördüðüm rüya en güzel rüyamdý ve ondan sonra rüya görmeyi býraktým.
Ýlk öptüðüm kýzý gördüm rüyamda. Çok güzeldi –yada o zamanlardan aklýmda öyle kalmýþ- . Bir köþeden dönüyorduk birlikte. Yaðmurlu, bir sonbahar akþamý muhtemelen. Bu arada en sevdiðim mevsimdir son bahar. Çünkü insanlar o mevsimde o kadar meþguldür ki bütün mevsim sadece bana kalýr. Neyse, ben kýzýn bir iki adým gerisindeydim. Çok hýzlý yürümüyorduk ve o hemen arkasýnda olduðumun farkýndaydý. Sonra birden durdu. Bana dönerken, düz siyah saçlarý rüzgara eþlik etti. Bana gidip birlikte nehirdeki balýklarý –belki de taþlarý- saymayý teklif etti. Bense önce eczaneye gitmemiz gerektiðini söyledim. Çünkü kalbim kanýyordu. Aslýnda bu kadar dramatik olmak zorunda deðildi ama ben bu sefer ben böyle olmasýný istedim. Zaten yine þimdiki gibi bir nöbet arifesindeydim.
Sanýrým daha fazla devam edemeyeceðim. Çünkü birazdan tamamen ayrýlmýþ olacaðým, kýsa bir süre için. Kaslarýmýn çekilmeye baþladýðýný hissediyorum. Nöbet geldiðinde hep böyle olurum. Önce kaslarým çekilir, sonra sanki damarlarýmda normalden daha az kan akmaya baþlar. Aðrý kasýklarýmdan baþlayýp mideme doðru devam eder. Ciðerlerime geldiðinde aðrýdan gözlerim yaþarýr ve þükür ki aðrý kalbime saplanmadan kendimden geçmiþ olurum. Çünkü duyduðuma göre kalp aðrýsý hiçbir þeye benzemiyormuþ. Ayrýca burada insanlar pek bu tip þeylerle ilgilenmezler. Yani ciðerleriniz þiþtiði sürece ve kalp kapakçýklarýnýz açýlýp kapandýðý sürece çektiðiniz acý kimse için önemli deðildir.