Ben Bi Düþ Alayým,

Odada iki kiþi vardý, ama iki kiþilik gürültü yoktu. Konuþmuyorlardý. Gözleri baktýðý yeri de görmüyordu aslýnda. Kendi kafalarýnýn içerisinde birer yolculuða çýkmýþlardý.

Genç kýz yavaþça ayaða kalktý. Yürümeye baþlarken “Ben bi düþ alayým. Belki biraz kendime gelirim” dedi. Odadan çýktý.

Düþün altýnda çýplaktý. Gözlerini kapadý. Zaman yavaþ yavaþ geriye sarmaya baþladý.

Kadýköy’e ineli ancak beþ dakika olmuþtu. Sýcak bir hava vardý. Beþiktaþ’tan onlarý getiren vapur düdüðünü öttürdü. Kapý kapanmak ve vapur geldiði Beþiktaþ’a doðru geri hareket etmek üzereydi.

Annesinin koluna girdi. Aslýnda “koluna sarýldý” demek daha doðru olur. Baþýný annesinin omzuna dayadý. Özlediði her halinden belliydi. Aslýnda sadece üç haftadýr görmüyordu annesini. Zeynep annesinin küçücük kýzýydý ve hep öyle kalacaktý.

-     Þurada, deniz kenarýnda, tabureler var. Çay bahçesi. Gidelim mi? Birer çay içeriz.
-     Bu sýcakta mý?
-     Orasý gölgelik.

Denize doðru geri yürümeye baþladýlar. Taburelerin baþladýðý yere denize doðru oturdular. Çocuklar balýk tutmaya çalýþýyordu. Ýþ çýkýþý kalabalýðý akýn akýn önlerinden geçiyordu. Bir süre gürültüyü dinlediler.

Çaylarýný sipariþ ettiler. Akþam yemeðine ne yapacaklarýný konuþtular. Baþlangýçta insan gürültüsünden ibaret sesler azaldý. Bir sonraki vapura kadar kýsa bir sessizlik oldu.

Bu arada baþka sesleri fark ettiler. Sesler büfelerin arkasýndaki evcil hayvan satýcýlarýnýn bulunduðu çarþýdan geliyordu. Cývýl cývýl kuþ sesleri. Muhabbetlerin þýngýrtýsýna, papaðanlarýn çýðlýklarý eþlik ediyordu. Arada bir coþan kanaryalarýn sesi, hepsini bastýrýyordu.

Çaylarýný içtikten sonra eve gitmek üzere kalktýlar. Çarþýnýn içinden geçip, akþam yemeði için alýþveriþ yapmaktý niyetleri. Ama öyle olmadý. Evcil hayvan çarþýsýnýn ilk dükkanýnda bir çift yavru köpek gördüler. Siyah beyaz uzun tüylü terrierler.

Zeynep parmaðýný kafesin tellerinin arasýndan sokup birini okþamaya baþladý. Köpek çok heyecanlanmýþtý. Bir yandan küçük sesiyle hevliyor, diðer yandan da Zeynep’in parmaðýna sürtünüyordu. Biraz sonra parmak diþlerin arasýndaydý. Ama Zeynep’in canýný yakmýyordu. Parmaðý emiyordu.

Daha ne olup bittiðini anlamadan bir köpekleri olmuþtu. Sanki “evde köpek bakýlmaz” diyen o deðilmiþ gibi annesi köpeði kucaðýndan indirmiyordu.

Zeynep “adý Ozzy olsun” dedi. Annesi “o ne demek” dedi. Zeynep cevap vermedi. “Vaz geçtim Efe olsun, duruþu çok efe” . Annesi bu ismi de beðenmemiþti. “Þu kadarcýk köpeðin her yeri Efe olsa ne olur? Yumak olsun” “O zaman cingöz olsun”

Adý sonunda “Elyaf” oldu. Sebebini sormayýn. Kimse anlamadý.
Su çok sýcak akmaya baþlamýþtý. Zeynep bir an irkilip uyandý. Düþü kapadý. Kurulanýp odaya geri giderken Elyaf’ý aldýklarý gün hala gözlerinin önündeydi.

Annesi akþam yemeðini hazýrlamak için mutfaða gitmiþti.

Zeynep annesinin yanýna geldi. Koluna sarýldý.

-     Bugün Kadýköy’den gelirken gördüm. Evcil hayvan çarþýsýný kaldýrmýþlar.

Soðanlarý doðramak onlara güzel bir bahane oldu. Bu seferki patates yemeði bol soðanlý olacaktý. Gözlerinden damlayan yaþlarý saklamadýlar.

Bir köpeðin ardýndan da aðlanmazdý ya…

Aðustos 2006