Yine uyku geldi kuruldu göz kapaklarýma. Birazdan bir düþe düþeceðim; içinde sen olmayan bir düþe… Nedendir bilmem; hiç uðramadýn düþlerime. Oysa hep aralýktý kapým sana. Uyumadan önce küçük haplarýmla birlikte senli cümlelerimi de yutmuþtum. Çoktan karýþmýþ olmalýydýn düþlerimin kanýna. Karýþmadýn…
Zaten hiç karýþmadýn yaþamýma. Uzaktan baktýn uzun uzun…”herhangi” olmayý seçtin, “özel” olmak yerine.
Bense uzun uzun gözlerine baktým.
Ayný bekleyiþ bir ömrü geçince, topladým pýlýmý pýrtýmý, cümlemi, imgemi, aklýmý, duygumu…
Bir baþka masala kaçtým.