Masam daðýnýk.

Toplamaya kalkmak için bir kývýlcým yetecek oysa.

Bir kývýlcým çýksa þimdi beni patlatsa ortalýktan saðdan soldan, beriden yandan uçtan köþeden... Müdahaleciler yaklaþýp, porteme yazýlmýþ yine çünkü. Yoksa ben donup kalmayý seviyor muyum? Seviyoruz donup kalmayý. Ama geçmiþe yazdýðýnýz güzel an’larý sadece. Deðil mi ama, en güzel anlarý dondurmak ister insan. Boyalar, resimler þip þak. Þarkýlar. Çalar. Söyler, güzelliði yitmesin sakýn diye yazar. Filmini çeker. Heykelini kazýr. Sahnesini kurar..

Ancak kim kestirebiliyor çoðu yaþadýðýný, neyi özleyeceðini bilmediði için, donup kalmak isteyeceði anýn hangi an olmasý gerektiðini kim biliyor? Hangi fotoðrafa dalýp gideceðini kim biliyor sonrasýnda? “Yaþanýp bittikten sonra gerisi boþ” diyen bu zamana kim dur diyebiliyor? Onu, kim öyle donup kaldýðýmýz gibi bir “pause” düðmesine basar gibi dondurabiliyor? Güzel anlar anýmsayýp donup kalanlar, iþte hep bu þekilde benim gibi o an’a, oraya gitmek istiyorlar. O anda, mekândaki onun sadece bedeni. Ya onu donduran soðuk bir anýya yoruluyordur zihni ya da bir türlü ölümsüzleþtirilememiþ sýcak bir an’a, uzatýlamamýþ kýsacýk hep kýsacýk sýcak anlara. Bu donup kalmýþ insan duruþu, bir zaman yolculuðu yapmýþ insan duruþudur. Kimi öyle görseniz hemen anlarsýnýz ruhunun birden gittiðini. Kendimi ben öyle uzaktan gördüm de, baktým ki gitmiþ kendim.

Bir de geri dönüþü mümkünü olmayan bir gidiþe saplanýp orada kalýrsa kiþi, geri dönemezse önünde sonunda mutlak kafayý yeme ihtimali vardýr belki. Onun için, kafayý yememek için bana bir kývýlcým yetecek, masamý toplamam lazým.

Ýþte sana kývýlcým. Telefon çaldý. Bir dostun teþekkürü inledi. Dinledim. “Eyvallah, ne demek rica ederim.”dedim. Hadi yine iyisin, bugün de yýrttýn masam! Sildim vantilatörün uçuþturduðu sigara küllerini ve oraya buraya yapýþmýþ hüzün artýklarýný sildim, hem de deterjanlý. Pýrýl pýrýl bir gece koktu üstünden. Oysa gece gelince küller yine sokulur aklýnýza. Yaktýðýnýz gemilerin külleri uçuþur yine masanýza, koltuðunuza, duvarýnýza bi hüzünlü þarkýnýn rüzgarý yeter.

Ýþte sana bir baþka kývýlcým. Aldým gitarýmý bastým teline teline. Aparman baþýma toplanmasýn diye, bazen sustum sonra delice yine söyledim, sustum çaldým. Susamýþým. Sen þarkýlara çalýndýn, ben turuncu kokuna boyandým. Sonra yaktým güllerimi de; kül yanmaz ki desen, küllerimizi de… Yaktým. Kül deðil bu, içinde ateþi hâlâ kor, alazý sönmemiþ.

Yeniden yeniden yeniden yaktým.

Bütün neþeli þarkýlar bir lunapark olsun diye, seni yine þarkýlara bandýrdým, dönme dolaplara bindirdim, aynalara baktýrdým yalancý yüzünün ve bestelenmemiþ þiirlerime astým… Ondan iþte, adýný “Kývýlcým” koydum.



Oysa, sen yine içimdeki ormana bir kundakçý…

Yak bakalým. Bitmem ben. Senin bilmediðin baþka bir orman kokuyor içimde.

Yak bakalým, tutuþtur en kurumuþ dalýmý bul. Acýt beni…

Kopart kardeþlerimden, yaþamak gibi tek ve hürlüðümü yýk ve yak...

Biiyor musun sen yaktýkça, yaktýkça külünden yeþerteceðim bu bilmediðin ormanlarýmý.

Y e t e r k i s e n, ç a l m a b e n d e n

i ç i m d e k i k ý v ý l c ý m ý n ý...