Benim hiç sapaným olmadý anne,
Ne kuþlarý vurdum,
Ne kimsenin camýný kýrdým...
Çok uslu bir çocuk deðildim ama,
Seni hiç kýrmadým, hem boynumu kýrdým.
Ben hayatým boyunca
Bir tek kendimi vurdum!.

Suskun görünsem de,
Fýrtýnalý ve maðrurdum anne.
Bir mýzrak gibi,
Aynada hep dik durdum anne!
Ben sana hiçbir gün laf getirmedim,
Leke sürmedim.
Ama göðsümü çok hýrpaladým,
Kalbimi çok yordum...
Ben hayatým boyunca,
En çok kendimi sordum!.

Benim hiç sevgilim olmadý anne,
Ne bir yuva kurdum,
Ne bir gün þansým güldü...
Öpemeden bir bebeðin gýdýsýný,
Tükendi gitti çaðým...
Kimi yürekten sevdiysem,
Yüreðini baþkasýna böldü...
Bir muhabbet kuþum vardý,
O da yalnýzlýktan öldü...

Sen beni hep, göðsünde
Acýlarla mý soðurdun anne?
Yoksa, evlat diye,
Koca bir taþ mý doðurdun anne?
Eziyet deðilim, zahmet deðilim,
Musibet hiç deðilim;
Bir senin mi balýna sinek kondu, söylesene!
Doðurdun da beni,
Ne ile yoðurdun anne?

Benim hiç hayalim olmadý anne...
Ne seni rahat ettirdim,
Ne kendim ettim rahat...
Bir mutluluk fotoðrafý bile çektirmedi bu hayat!
Kaybolmuþ bir anahtar kadar
Sahipsizim anne...
Ne omzumda bir dost eli,
Ne saçýmda bir þefkat...

Say ki yollardan akan,
Þu faydasýz çamurdum anne...
Say ki ýslanmaktan, üþümektim,
Say ki yaðmurdum anne!
Bunca yýldýr gözyaþýný,
Hangi denizlere sakladýn?
Oy ben öleyim,
Sen beni ne diye doðurdun anne?

Hayat nedir, nedir ki anne;
Bir oyun, bir masal deðil mi?
Bak, kýrýldý oyuncaklarým...
Ömrüm gitti,
Sevdam bitti...
Ýnan, ben hiç büyümedim ki...