Ne kolay görünür
elleri cebinde gitmek aþktan
ýslýklarýn ezgisiyle silik, kalmaz kadarý yalnýzlýðýn
;
Istanbul’da güftesiz bir gece
gibi dolaþýr sokaklarýnda bir sazende
gibi kaldýrýmlarda lambalara soyunuk raksý
iki elim ceplerimde gezinir yalýn ayak yalnýzlýðýn kadarý
haberli olmuþ kara bulutlarýn ikinci el aþklara mükellef þarkýsý
,
iki elim ceplerimde gezinir baksam
baksam, neden görünmez gibi durur insanlar
tel örgüsüyle göðüslere inip kalýnca kösnül bir sancý
baksam; nedir, kuru dudaklarýna gözyaþýný siler aynalarý
?

Kadarý yok bu yalnýzlýðýn, tüm dokunuþlarý cebimde
tek kalmýþ mezar taþlarýnda soðuk bir eðlencedir ürperme
sinsi karanlýktaki köþegenlere pýsývermiþ çýplak ýþýklar, pencerelere
:
her aðýz, bir tutam da olsa köz ambarý
göz koymuþ boþluðunda oynaþan bir kývýlcýmý
neden ateþ almasam kurur sol yarýmda bir yaprak
?

Ýki elim ceplerimde kadarý yok bu yalnýzlýðýn,
uyanýnca gündüzün fenerleri son bulacak, bildiðim tüm yüzler
yanýk býrakýlacak sazende, ýslýklarýn fotoðrafýnda yorulacak mýzraplar
:
ýrmaklardan bir bestedir, muskadýr yanaðýma
ceplerim, býrakmaz ellerimi; alýþýlmýþa gebedir ýslaklýklar
sýzýya rast getirilen bir tutkuya ateþler kurbandýr yaðmurla yanýþlar
,
neden salýnýr Istanbul, ince ýslýk dolu gölgede;
buram buramdýr da bestesiz, küfreder topraðýn kokusu
ilk elden avuçlanmýþ ceplerim, aklanmaz ardýmda sazende
nedir, aþký yazmasam kurur gibi durur, yalnýzlýðýnda bir yaprak
!