IRAK’ta bir sýðýnak:                               19.04.2003


Sanýrým Muhammed’i, Tarýk’ý, Hasan’ý ve Hüseyin’i tanýma þansým hiç olmayacak. Kimseyi çok sevemeden öleceðim. Göðüslerimi okþayacak nice ellerin hayalini boþuna kurmuþum...

Bir keresinde tam da yemek yerken, kendimi tutamayýp þöyle demiþtim:
“Allahým, þu annemin pilavýnýn güzelliðine diyecek lafým yok da, nohutta yine pek baþarýlý olamamýþ... bu nohut iþine bir el atsan sen be Allahým... ama nerdee sende o el... olsaydý, önce kendine bir el atman gerekirdi deðil mi?”

Babam beni masadan kovmuþtu.

Bu gece istediðim herþeyi diyebilirim. Çünkü masamýz yok; kovulamam, yemeðimiz yok ve herkesin de hemen hemen,içten içe, malesef, nihayet kabul ettiði gibi, “nohut iþine el atacak."
O, yok... Yok iþte... Ben demiþtim!

Savaþ baþlayalý 3 gün oldu. Bence daha çok oldu...Bana daha uzun geldi... Adem’in Havva’ya kürek kemiði muamelesi yaptýðýndan beri sürüyor mu ne?

Aziz’in beni 2 yýl önce sýkýþtýrýp, öptüðü ve pipisini tutturduðu bu karanlýk ve küf kokan sýðýnakta eciþ bücüþ bekleþiyoruz þimdi. Burada çok kalabalýðýz, kimse kimseden nefret etmiyor artýk ve kimse kimsenin arkasýndan konuþamýyor. Aziz, kimbilir nerede þimdi... Göðüslerim yalnýz kaldýlar...Bombalar patlamakta her yerimde. Korkmuyorum hiç ama çok sýkýlýyorum ve çok kýzgýným.

Ya, niye ölmem gerekiyor? Heh, tamam, “O”na dil attým, laf attým, bok attým...
Bu yüzden mi savaþ çýktý acaba? Peki “O”na dil/laf/bok atmayanlar niye ölecek?
O, yok iþte... Ben demiþtim!

Ölmek istemiyorum ben. Hele bu küflü sýðýnakta ve hele hele pis/cadý/uyuz komþu Amine Teyze'nin inlemeleri eþliðinde ölmek hiç is-te-mi-yor-um!

Caným hiç ölmek istemiyor...
Hiç ölesim yok.



                                                  

Lübnan’da bir sýðýnak:                                16.08.2006

Ateþkes olalý 3 gün oldu. Herkes dýþarý çýktý sýðýnaklardan, ben hariç ve ben çýkmayacaðým. Yarýn doðumgünüm, bugün deðil ve ben yarýný da, en azýndan yarýný da burada geçireceðim. Tekbaþýma ve yalnýz olacaðým ve aslýnda doðumgünü filan kutlamayacaðým. Lanet olsun... Kime bilmiyorum. Bombalara filan deðil. Kimin niye attýðýyla da ilgilenmiyorum iþin gerçeði. Bu savaþ baþlamadan önce yüzmeyi öðrenmeye karar vermiþtim. Sýçtýðýmýn savaþý baþladý, sýðýnaklara koþtuk. Ben en uzak köþeye sýðýndým. Adým Ahmet, yakýþýklýyým aslýnda, yüzmeyi bilmemem çok da sorun olmadý kýzlarla olan münasebetlerimde ama ben için için eksik hissettim kendimi. Yüzecektim bu yaz, serbest, kelebek, sýrt, kurbaða. Ama en çok serbest... Ne bileyim sanki daha özgür birþey böyle serbest yüzmek, belki adýndandýr. Yüzmek istiyorum, gerçekten kýzlarla ilgisi yok. Ben denizi hayal ediyorum, boyumu aþan yerlerinde olmak istiyorum. Ama en çok hayal ettiðim ne biliyor musunuz? karayý görmemek. Ýþte o yerde, siyah suya atlamak ve serbestçe serbest yüzmek. Kaç mil? Sanýrým mil biraz fazla olur ama kilometre olabilir. 2 ya da hatta 4, yorulursam sýrt üstü yatar dinlenirim ve ayrýca kramp girerse de soðukkanlý olurum. Sýrt üstü yatarým gene ve bacaklarýmýn iyice gevþemesini beklerim.

Ama artýk ne farkeder ki? Yüzsem, yüzmesem, kramplarýmý geçirsem bile içimdeki krampla nasýl baþa çýkarým bilmiyorum. Bilmeden de burdan dýþarý çýkmak istemiyorum. Caným çok sýkkýn, bu sýðýnaðýn her köþesine tükürüp, iþesem ve kussam gene de rahatlayamam. Artýk deniz eskisi gibi olmayacaksa, yüzerken bu lanet sýðýnakla hesaplaþmam gerekecekse...
Artýk benim kafam karýþýk.

Birkaç güne kalmaz yiyeceðim tükenecek... Su 1 hafta daha yeter gibi görünüyor ama sadece suyla yaþanmaz... Oysa sadece denizle yaþanabilirdi.
Yaþanýrdý, yüzülürdü içinde, dalýnýrdý... Ben denizin bir parçasý olabilirdim.
Çok da güzel olurdu herþey.
Buradan çýkmam gerekecek ama sinirliyim ve artýk korkuyorum hayal etmekten.
Sanki her hayalin sonunda beni kapkaranlýk bir sýðýnak bekleyecek. Ve bomba sesleri ve aðlamalar... Hayal etmeden yaþamam gerek. Ki asýl ölüm bu deðil mi?