Son kez dönüp baktýðýmda el sallýyordun bana, uðurluyordun beni. Yoksa bana mý öyle gelmiþti. Aðlýyordun ve perdenin arkasýna saklanýyordun, perdeyi çekerken el sallýyorsun zannettim. Zaten gecenin karanlýðý bile güne devr olurken sinsi bir anlaþma yapmýþlardý aralarýnda belliki ; Gün bile aðlýyor, kapkara bulutlarýn ardýna saklanacaðýný, aydýnlatmayacaðýný söylüyordu ve ben zaten seni son kez görmek için baþýmý balkona çevirdiðimde o cýlýz aðaç bile asýrlýk bir selvi gibi dikilivermiþti karþýma. Gücüm yoktu dallarýn arasýndan siluetini aramaya. Olacaðýna varýr demeliydim. Uzaklardan kopuk kopuk gelen köpeklerin havlamalarý. Onlar bile farklý idi o sabah. Sanki birlikte uyuduðumuz gecelerde köpekler bile imrenircesine, ýsrarla ve kararlý havlarlardý.
Yutkunamadým. Boðazýmda bir düðüm oluvermiþti, ayný zamanda beynimde. Uyuþmuþtu beynim bir süre. Neden sonra yolda olduðumu anladým.Gidiyordum bu þehirden, neler hissettiðimi bile hissedemeden. Gökten boþalýyordu yaðmur, ona yaðmak denemezdi. Benim göz pýnarlarým ise bir topak etmiþ inatla tutuyordu gözyaþlarýmý. Hiç bu kadar erken görmemiþtim buranýn denizini. Masmavi, billur sular nasýl böyle kararabildi diye sormadým kendime. Bu yol nasýlda çamurlu ve delik deþik olmuþtu sormadým. Önünden geçtiðimiz banka bile hiç böyle ýssýz olurmuydu. Býrakmak istemedim bir an, dön geriye demeliydim þöföre. Diyemedimki.
Bir benzincinin önünden geçiyorduk. Upuzun ve dümdüz yolda yalnýz bir yapýydý. Çalýþanlarý bile uyuyordur diye geçti aklýmdan. Ve birden sen düþtün aklýma karþý koyamadan varlýðýna. Acaba ne yapýyordun. Aðlýyormuydun, yoksa gülüyormu?
Farketmezdiki zaten. Aðlasanda, gülsende....Ben gidiyordum iþte, gülemeden hatta aðlayamadan bile.
Nedenini bilemeden bile...