Sensiz çareye koþulmuyor gülüm...



Nedendir, þu anlamsýz gecede, gözlerinde beliren yýldýzlar parlak deðil... Sevgi... Sevginin nasýl bir varlýk olduðunu anlayabildin mi? Bu anlamý sana anlatmayý çok isterdim... Bahtýna küs! Gönlüm buna müsaade etmiyor. Neden mi? Bana boþ verdiðin gibi boþ ver ki o da bana kalsýn. Kalsýn ki hasretim çoðalmasýn. Yüreðim daðlanmasýn ve ben bendeki seni bitirmeyeyim... Farkýnda mýsýn? Satýrlarým gibi bahtým da karýþýk, saçlarýn gibi hayatým da karýþýk!..


Nasýl yaþadýðýmý asla bilemezsin!.. Öyle sabahlarým var ki tarifsiz çilelere aþýk olmuþ..
Ýþte o sabahlarda güneþ doðmadan önce bakýþlarýmý semaya götürüyorum... Seni çizmek istiyorum mavi göklerde... Ama olmuyor, beceremiyorum gülüm... Yalnýz gözlerin çizilmedik kalýyor... Yoksa benim için aðlýyor musun?.. Sakýn! aðlama gül yüzlüm. Sakýn zannetme ki ben seni düþünmüyorum... Sanma ki; ben seni anmýyorum veya özlemiyorum... Ben bunlarý yaþamazsam o uykularým içinde seni sevenin gördüðü rüyalar var ya... Ýþte onlar beni rahat býrakmaz, elleri kement gibi yakama yapýþýr, sana yeniden yüzlerce kez aþýk olurum... Tebessüme bürünürsün hep rüyalarýmda... Ah... 0 rüyalar. Þimdi onlar da o kadar uzak ki...



Beni yaþayabiliyor musun gül gözlüm!... Göz demiþken nasýl anlatýp, tarif edeyim?.. Zeytin karasý o gözlerini... Nasýl anlatayým? Þairlerin þiir yazdýðý, beni mecnuna çeviren, gören ceylanlarýn kýskanacaðý, gözyaþýnýn imrenip de gözlerine sýrf dokunmak için aktýðý o gözlerin... 0 gözlerin... Bunu da geçmek zorundayým. Neden diye sakýn sorma!.. Sonra beni ben olarak bulamazsýn...
Bazen deðil çoðu kere düþünürüm. Acaba her þey boþ mu, veya basit bir yalan mý? Her ikisinde de karþýma sen çýkarsýn... Ýþte o zaman gözlerimin önüne tek tel saçýn çýkýverir. Ne varsa senin olmadýðýn mazimde, o tek tel saçýna asarým. Çýðlýk çýðlýða kaybolurlar. Ve senli mazim baþlar. Düþünmek bile ayrý bir tat verir. Ne nedir? Nasýldýr? Ve hatta seni de unuturum... Mecnun’un Leyla’sýna takýlýrým... Gözyaþý bana bakar, ben gözyaþýna... Ümitler biter ve þaþkýn dilimde bir dua baþlar. Bitmez; Mevla, Mevla, Mevla ve Sen...



Ürpermeye baþlarým... Rüyalar, uykular çýldýrýr bent bent... Duygular derbeder, düþünceler serseri, ýzdýrab tam ýzdýrab. Gözyaþým þakaðýmdan kayar gider sana doðru. Ve zaman durur. Hayal viranemde bulurum kendimi... Dilim öyle bir of çeker ki. Kurur düþlerim, gözlerimdeki yanardaðlar söner, gözbebeðindeki fýrtýnalara tutulurum... Mýzrap amansýz deðer yüreðimin tellerine... Alýnlarýn aþýndýrdýðý seccade duyar da sen duymazsýn...


Senden ayrý, senden uzakta. Gönül acýyla bir oluyor. Kalbinden sürgün mü oldum ne? Duyamýyorum sesini. Sahi nerelerdesin? Ben hayal ikliminde dahi kurumuþ gülün sahibi... Sana dünyanýn en güzel hediyesini veriyorum.

Seni sana býrakýyorum...Bahtýn açýk olsun!