YALANLARIN DÜNYASI

Evlerini kurdum senin çatýn altýna,
Kiremitleri çatlamýþ hayallerim su sýzdýrýyor.
Þöminede yanan odunlar gibi cýzýrdýyor kalbim,
Ruhum bedenime sýðmýyor çýkmak istiyor.

Kabuslar mý gerçek oluyor,
Yoksa umut olarak ektiðimiz tohumlar mý çürüyor?
Bu ev sensiz bir yuvaya benzemiyor,
Ýhanetinden doðan fýrtýnam bir türlü dinmiyor.

Keþke görmeseydi gözlerim senin ihanetini,
Duymasaydým bana söylediðin yalancý sözleri.
Masum tavýrlarla gizlerken gerçekteki bencilliðini,
Görmedi gözlerin gözlerimdeki nefreti.

Ýþte yanýyordu evimin perdeleri,
Görüyordu artýk gözlerim perdenin ardýndakileri.
Kulaklarýmda acýlý bir uðultu misali,
Yýkýlýyordu tuðlalarý hislerimin bir bir,
Ayný sana verdiðim tüm emeklerim gibi.

Artýk senden ve benden geriye,
Ne bir tuðla kaldý ne de kiremit.
Görüyorsun iþte yýkýk bir harabe,
Bir zamanlar evimiz olan düþlerimiz þimdi.