Kal benimle, her ayýmý ‘kutlu’ yapan, kalbimin kavýnda usul usul yýllanan, adý güzel, tadý güzel sevgili…
     
Bir tahta iskelenin üzerinde, dalgasýný kalbimin duvarlarýndan taþýran bir göle bakarken ve sen, hayatýn bütün öðrettiklerini hiçe sayan bir ilkle vücudumu taze bir kan gibi yeniliyorken, aþk ne demek, aþýk olmak ne demek bunu öðreniyordum.

Sonra, kollarýný bir þal gibi omuzlarýma sarýp, kendini sýðýnaðým yapmana izin verdiðimde ve her boynumdan öpüþünde Cemal Süreya’dan gizli bir Üvercinka dinleyiþimde, ömrümün sonuna dek kulaklarýmda dursun dediðim içli bir hicaz makamýnýn içine düþüyordum.

Zamaný durdurduðumuz o hayal parkýnda artýk kendimizi unutup, bizim dýþýmýzda kalan her þeyi salladýðýmýz kýrmýzý salýncakta izlerken seni, bu dokundukça gülüþlerime taze filizler açtýran, bu baþtan aþaðý huzur kesilmiþ adam hiç gitmesin diyordum.

Gitme! Sakin bir gece gibi bakan, sonra büyüyüp yürek kadar olan gözlerin, kalbimin korunmaya alýnmýþ en kutsal sýrrýna gelip dokunuyorken…

Gitme! Hala kendine gelememiþ, belki de sýrasýný þaþýrmýþ mevsimler gibi öylece kalakalmýþ ruhumu, neredeyse kâf daðýndan kar baðýþlayan bir mucizeyle doyuruyorken…

Sakýn gitme, her ayýmý ‘kutlu’ yapan sevgili…

Çünkü sen benim ‘sensizlik telafisi’ çaresizliðim… gamzelerinin yüreðimde açtýðý çukurda aþk çoðaltýrken, hangi pamukla sarýp sarmalasam bilemediðim, içime çekmeye kýyamadýðým nefes gibisin…

Ve sana söyleyemediðim binlerce sözcüðün sesi olsun, avuçlarýna akýttýðým o deniz kabuðu gibi sedefli kalbim.

Eðer bir türküyse anlatacak bizi:
Evvelim sen oldun ahirim sensin!