Belki çok farklý birþey olmazdý demek için,acýyý kovmak için sevenlerimin yüzünden,ve baharý kucaklamak için barýþ adýna,çocuklarýn uçurtmalarýnda rüzgar kalabilmek için,insanlarýn bir güne sýðmayan umutlarýnda,o sýmsýký kapanan avuçlarýnda sýkýþan bir tebessüm olmak için, yaþamak olurdu,kendimi bunca seneye raðmen kimselere anlatamamak, geçen her gün için alnýmda biriken ter tomurcuklarýna inat edercesine yaþamak olurdu kendimin dýþýnda deðiþen her güzelliðe el uzatmak.

Ýnadýna yaþamak,elde avuçta kalmayanýn deðerini anlarcasýna ve gökyüzümde bayram yeri umutlarýmla sadece bir insan gibi,yüreði elinde bir ana gibi heyecanlý,utangaç yüzlerde gizlenmiþ,sadece yaþamak olurdu içimde taþýdýðým hastalýðýmla.

Ne için yaþadýðýmý bilmeden yaþamak. Hayýr, belki de daha çok yapýlacak iþ var hayatta.Belki de her kapý çalýnýþýnda bir dost eli uzanacak gözyaþlarýma. Hani insan istemez mi dertten tasadan yoksun,dünyanýn yüzündeki yaranýn,nefes aldýkça çoðalan ve yattýðý yerden yüreði yangýn yeri umutlarýyla yaslayabilmek kendini bir günün akreple yelkovaný arasýna. Þiirler okumak istemez mi yüreðim. Paylaþmak yüksek duvarlarýn altýnda özgürlüðü, bahara yalýnayak koþarcasýna. Hep görmeyi istediðim bir düþ gibi,uçsuz bucaksýz denizin kýyýsýnda, martýlarla, bulutlarla,güneþi kovalamak ve içerlemeksizin gözlerimi açabilmek yarýna.

Elbette isterim, saat baþý pencere önünde koklarken bir çiçeði,gözlerim dalarken uzaklara, ve saf,tertemiz bir kelebek olmanýn sevincini öðrenebilmeyi. Bir günlük ömrüm olsa da , kelebekler gibi uçabilmek düþlerimle tutunamadýðým zamana.

Alýp baþýmý kaçýrmak isterim daðlarýn ardýna. Deniz olmak isterim elbet, ömrümün belki de tanýþamayacaðým bütün yanlarýna.Deðiþmeyi isterim saðlýktan muzdarip,eski halimle her yeni gelen güne,ve her yeni gelen günün bir türlü deðiþtiremediðim acý nedir bilmeyen yüzüne, gülmek isterim kendimden öte sevenlerimin yerine.Ve susmasýný istemem yüreðimin,elim kalem tutup, el harcý kaðýda barýþla yaþamanýn gölgesini düþürdükçe. Oysa bilirim,deðiþmedikçe hep utanacak dalýndaki yaprak benden.Rüzgar benden sonra da hep olacak. Bende olsam keþke benden sonrasýna diye geçirecek içim kendimden habersizce.

Ve sonra hikayeler, hikayeler, hikayeler, ah ki ne fayda deðerini bilseydim keþke,yaþadým demenin dudaklarýmda donup kalan büyüsünü.Olsun,bir gün olsun, bir saat ya da bir dakika olsun,kalýcý paylaþýlmaya yüreðimde çocuklarla elele yaþamanýnda bir yeri olsun.Önce saðlýk olsun, sonra sevdasý yüreklerin,ben dursam da yelkovanýn gölgesinde, yaþamak olsun,hiç durmadan, ve yenileyerek kendini zamandan,zaman kendi anlamýný bulsun.Kendi hikayemde sorulsun bana,nedir anlamýný aradýðýn kendinde,derdim ki, en güzel düþümü büyütürdüm barýþ adýna savaþý yaþayan çocuklarýn gözünde, bir uçurtma olurdum havan toplarýnýn açtýðý çukurlarda ölümü bekleyen bedenlerine.

Yaþamak olurdum onlar için, ve yüzlerindeki acýyý deðiþtirmek için gülmeyi özleyen yüreklerine.
Yaþamak olurdum hep beraber deðiþebilmek için, geçmiþ her günün,yitirilmemiþ þiirlerdeki dizelerine. Belki kendim göremeyecek olsam da, derdim ki;

Yattýðýn yerden çekersen yosun kokusunu ciðerlerine, ve umursamaz bakýþlarýn gölgesinde dalýp gidersen sende benim gibi uzaklara. Bütün neþeni,bütün hüznünü sýmsýký sarýp sarmala ve yaslan kollarýma.Sana okumak istediðim birkaç satýr, malum ya,kendi yaðýyla kavrulan bir ozan kýlýfýnda, baþka ne diyebilirim ki. Yaþamak,altý üstü,yaþamak dostum,neye yarar,umut ve denizin olmadýktan sonra....


...
Denizin varsa,
Durma,
Rüzgarýný yüzüne vuran,
Hiç olmazsa martýlarýný kovala,
Doyabildiðince yaþa,
Denizi görüpte yaþamadýktan sonra,
Yaþamak,
Yaþamak deðildir asla...
...

Bir günde yaþayabileceðim en güzel deðiþiklik, içimdeki hastalýkla taþýndýðým bu zamandan kurtulup, yeni bir zamaný nefeslenmek olurdu sanýrým.Ne zaman gideceðimi bilmediðim, kaldý ki o zaman, büyümek için dünyaya gelen, umutla geleceðe kanat çýrpan çocuklarýn tebessümlerine karýþýp, belki de onlar gibi hayatý anlamadan yaþamak, yaþamak, yaþamak olurdu geriye kalan zamaným.

Bilirim kendimce herkeste deðiþir bu duygular, her insanda farklýlaþýr yaþamak dürtüsü. Elde etmek için çýrpýnýþlar vardýr hayat adýna. Neden, nasýl,niye sorularýnýn hatýrýna. Oysa hayat, þu üç paralýk hayat nedir ki,doyasýya ve saðlýkla yaþayamadýktan sonra. Ve bir güne sýðdýramadýðým masum hayallerimle, deðiþtiremediðim kaderimle, tutulup yaka paça dönmemek üzere bilinmeyene götürüldükten sonra.

Kendim deðil asla, barýþ olmak isterdim, masum çocuklarýn ölmediði baþka dünyalara.