Sen yoksun a þair! Bu sararmýþ defter sayfalarýnda þiirin yasýný kaç yürek tutar ? Bu dinmeyen sýzý, kelimelerdeki ýssýzlýk, dildeki yara, yürekteki hengâme þimdi bilmem hangi þaire sermaye olur ? Dar zamanlarýn yetim güvercini, pervazlara konmayan güvercini, þimdi acep bu hýnzýr ve öksürüklü, arsýz ve tasasýz kurtlar sofrasýnda ne belâ hallara düçâr. Bu baðý kurutan yaðmursuzluk, bahtýna düþen yýldýrým, ne yaman oyunlarda körebe, ne þirret nefislerde dilber ..

Kalemlerinden þair damlar, üç buçuk tebessüme þiir. baksan gözlerine kesililiverecek gibidir nefesleri, üflesen yýkýlýverecek fildiþi kuleleri, çýrýlçýplak, elsiz ayaksýz, kimsesiz kalývereceklerdir. Ne hayatý sallayacak ruhlarý, ne kalbleri eritecek gönülleri vardýr. Buz gibi renksiz kokusuz ve tatsýz. Öyle hayýndýr ki kalemleri kaybolur gider sayfalar, iðreti ve ürkek bir adlarý kalýr. Parsel parsel iþgal de etseler, envai çeþit oyuncaklarla hücum da etseler pâk zihinlere foyalarý ortaya çýkacaktýr elbet. Tükenince kardan ve hardan semayeleri, yoldan olunca yoldaþlarý bir mum gibi eriyiverecektir haneleri.

Aldýrma a þair, bu tufan gelir gecer, sen sýký tut kalemini, seyreyle ...