Bugün 5 Þubat, günlerden Pazar arifesi.

Hava senden de güzel bu sabah ve paketler hazýr piknik için; güneþle aramda figüranlýk yapmaya çabalayan bulutlara inat...

Panço da gelmek istiyor, ama ben istemiyorum sensizliðime onu da ortak etmek...

Tel örgülerin arasýndan süzülürken aðaçlarýn altýna, paçama sarýlýyor teller Panço’yu hatýrlatýrcasýna. Tellerden de, ondan da kurtuluyorum ayaðýmý hýrsla çekerek...

Sanki içimi okumuþ gibi, kýþ yýlgýný bir köpek yaklaþýyor, oturmak istediðim kavaklarýn altýndaki terkedilmiþ yaþlý masaya. Bir parça et atýyorum en uzaðýma, ondan ve zihnimdekinden kurtulmak için...

Bir de, inceden birkaç damlacýk yaðmur düþüyor mangalýn üstüne. Hani, senin o çok iyi bildiðin ve sevdiðin çisi türünden Ankara yaðmuru var ya...

Kýþ ortasýnda Nisan yaðmuru olur mu?

‘Olurmuþ demek ki’ diyorum; anneannemin mayýsta piþirdiði kestaneler aklýma gelince...

Ardýndan, gereksiz yere yine Panço geliyor aklýma. Kýzýyorum sürekli aklýma gelmesinden ve onu silip attýðýmý sanýyorum hýzla zihnimden...

Hava kararýyor içimdeki aydýnlýða inat. Arabalarýn ýþýklarý, gece güneþi rolüne soyunmuþlar. Bir de kendinden emin, kesik sol iþaret parmaðým; direksiyonun üstünden bana bakýyor.

“Beni sen kestin!”

Aklýma Panço’yu getirmeden, ona soruyorum.

“Peki, beni kim kesti?..”

Bugün 6 Þubat; arifeyi aþmýþ Pazar.

Dün kesilen parmaðýmýn ucundaki yara bandý gibi güneþin önünü kesmiþ bulutlar...

Panço, terasýn kapýsýný týrmalýyor yüzüme bakarak. Gülümsüyorum onun bu eylemine. Nasýl gülmem ki, ilk kez bana çiþi geldiðini haber veriyor þýmarýk þey...

Kapýyý açmaya yöneldiðimde, onun bir süre daha bana çiþini haber vermeyeceði gerçeðini öðreniyorum:

Kar yaðýyor!..

Gülümsemem devam ediyor, ona ve yere düþmek istemeyen karlara takýlý bakýþlarým sayesinde. Çýldýrmýþ gibi koþuyor egemenliðindeki terasta; bir o baþa, bir bu baþa... Gökyüzüne savaþ açtýðýný anlýyorum, ulumaya dönüþmeyen havlamalarýndan. Yine gülüyorum, anýlar kýrýntýsýndan gözümün önüne dökülenlerle...

O, çok iyi bildiðin ve sevdiðin Ankara’nýn karý, coþunca anýlarla birlikte atýyorum kendimi sokaklara onsuz.

Çünkü, O, daha çok küçük ve daha göreceði çok kar olacak bu þehirde...

Bir kedi sürtünüyor havaya, sokak çöpsüz...

Arabalar, komþusuzlara nispet edercesine kaldýrýmlara komþu...

Yapraksýz aðaçlara tutunmaya çabalayan karlarý düþürüyorum kafamýn üstüne, beyazlarýmla örtüþsün diye...

Beyaz deyince içim burkuluyor; aklýma sen geliyorsun... Yeniden gülmeye çabalýyorum, burukluktan titreyen dudaklarýmla...

Panço için söylediklerimi hatýrlýyorum son kez:

O, daha çok küçük ve daha göreceði çok kar olacak bu þehirde; ayný senin gibi... belki de benim gibi...


5-6 Þubat 2005
Ankara