“ Sen üzülme diye satýr aralarýna ördüm yokluðunun sancýlarýný. Duyup aðlama diye bir saçak altýna sýðýnýp þimþek gürültülerinde yutkundum sensizliðin çýðlýklarýný. “


Yüreðinde bir bahar göremeden, kanayan yaralarýmý iyileþtirmeden çekip gittin. Gitmeliydin, hiçbir zaman dönmeyecek þekilde yüreðimde sana dair ne varsa alýp gittin. Gittin diyorum hiçbir zaman yüreðime gelmemiþtin sen. Evet, bu cümleyi kurmamak için ne savaþlar verdim yüreðimin hücrelerinde bir bilsen. Seni üzmemek için acýlarýmda demlenmiþ bu cümleyi hep erteledim dudaklarýmdan. Yalnýzlýðýnda depreþen yaralarýmý görme diye kalemi kýrdým, ismini anan dudaklarýma kilit vurdum seni üzecek tek bir kelime söylemesin diye. Sen varken taze tomurcuklar açan kelimelerim yokluðunda paslansýn istedim. Sen benim canýmdýn. Sana ve gözyaþlarýna kýyamadým iþte. Sana acý vermemek için yüreðimdeki “ senden ” kaçtým. Senin olduðun her yerden uzaklaþtým. Hayattan, bu satýrlardan kýsacasý her þeyden kaçtým unutmak için deðil senin gidiþini kendimden gizlemek için. Gitmelerini erteledim yüreðimin kýyýlarýnda. Bitkisel hayata girmiþ varlýðýný kendi soluðumla yaþatmak istedim. Soluðu tükenmiþ bir cana “ canýmý “ verircesine yokluðuna anlatan kelimelerden kaçtým..Canýmdan canýmý koparýp biraz daha varlýðýnda gülümseyebilmek için kendimi seni hatýrlatan kelimelerle avuttum. Kendimi “ yalnýzlýðýmla “ aldattým. Gidiþlerine kaç kuyruklu yalan uydurdum. Kaç kez kaçýnýlmaz bu gerçekle aynalarda yüzleþmekten korktum. Hiçbir zaman dillendiremedim senin gidiþini hatýrlatan kelimelerle. Ama yutkunamadým, dudaklarýma kilit vuramadým iþte .” Hiçbir zaman yüreðime gelmemiþtin sen. “. Gece olup herkes evine döndüðünde anladým senin bir daha dönmeyecek þekilde gittiðini. Gittin, hiçbir zaman geri gelmeyecektin….


Varlýðýndayken her gece aradýðýn vakitlerde ben hala sen ararsýn diye seni bekledim sen kokan köþelerde. Seni bekledim hep. Seni beklerken karanlýklarla oyalandým biraz. Körebe oynadým zamanla. Kovalayan yalnýzlýktý ben ise sana ve varlýðýna kaçan oldum. Hep yokluðuna ebe oldum bilmediðim oyunlarda.. Gözyaþlarýmý avuç içlerimde saklayýp seni bekledim iþte zamanýn kör saatlerinde. Seni götüren tarihi alnýmýn ortasýnda bir mýh gibi çaktým. Ve hala gittiðin günde hala býraktýðýn yerdeyim…Bir gün gelecekmiþsin gibi seni bekliyorum sen kokan köþelerde….


Hatýrlar mýsýn bilmiyorum. Senden önceki terk ediþlerimi yazdým sana. Acýlarýmý katýk yapýp ayný sofrada paylaþmadýk mý seninle. Hüznün içinde umutsuz kaldýðýmda “ Pes etmeler bize göre deðil, yýlmakta öyle. Þimdi hadi tut ellerimden. Gir hadi yüreðimden içeri böyle hüzünlü olduðun zamanlar. Orada cennetten bir köþe var senin için. Kuþlar, çiçekler, kelebekler. Orada biraz mutluluk doldur yüreðine, huzur doldur. Sýðýnaðýn olsun orasý, sýðýndýðýn. Ýçinde akan derede yýkan ve sýyrýl tüm acýlarýndan. “ satýrlarý geliyor dilimin ucuna. Yüreðim ise her satýrýnda seni arýyor. Susup bakakalýyorum senden kalan tek hatýra bu satýrlara..Huzur arýyorum gözlerindeki mutluluk ülkelerinin baharlarýnda. Sýðýnak arýyorum yalnýzlýðýn ayazlarýndan kaçýp yüreðimi ýsýtabileceðim. Seni arýyorum lakin yüreðimde bulamýyorum. Ruhum gitti derken yüreðim kabullenmiyor gidiþine.. Ruhumla kalbim arasýnda tek baþýma kaldým. Gittin mi yoksa giden sadece mevsimler miydi bilemiyorum. Bildiðim tek bir þey var ; yalnýzlýðýnda yetim, karanlýklarda sensiz kaldým…


Bu satýrlarý yazarken annem ile kýz kardeþim yan odada ben ise sessizce gözyaþlarýmla sana akýyordum senin sýrtýnmýþ gibi yokluðunu hatýrlatan duvarlara yaslanarak. Hiçbir zaman gelmeyecek olsan da imkânsýzlýðýna býrakýyordum fakir kelimelerimi. Aðlýyordum, sesimi kimseler duymasýn diye aðzýmý ellerimle kapatýp aðlýyordum. Yüreðim gözyaþlarýný giyinip sana ve yalnýzlýða akýyordu kirpiklerimden. Biliyorum ki bu gözyaþlarým senin için. Kirpiklerimden akan her gözyaþýna bir dua ekledim caným. “ Benim her ýslak gözyaþým sana umut dolu bir gülücük olarak dönsün “ duasýný dudaklarýma ilmekleyip sana býraktým ýslak gözyaþlarýmý..Ve mektubu okurken aðlarsan dokunma gözyaþlarýna, býrak aksýn yüreðin satýrlara, topraða. Aksýn ki ; susuz kalmýþ ceylanlar gözyaþlarýnla beslensin.


Sen bu satýrlarý okurken ben tek hayalimiz olan kýzýmýza “ sonbahar mektuplarý “ yazýyor olacaðým. Gittiðin günün tarihini kaderime mühürleyip yalnýzlýðýn demli çayýndan sensizliðini yudumlayacaðým. Seni anacaðým yýldýzlarýn karanlýklarla dansýný izlerken. Ve yaðmur yaðarken yüreðine dokunacaðým usulca.. Bir gün kavuþmamýzýn ahiretin güneþinde olacaðýný düþünerek ismini anacaðým imkânsýzlýðýn kör saatlerinde. Elinde yýldýzlar, yüreðinde beni alarak gelmeyecek olsan da her zamanki gibi gecenin en dar vaktinde seni bekliyor olacaðým..


Her kelimem yalnýzlýða tutsak.
Her gülüþüm sana uzak.
Yüreðimle yüreðine dokunsam,
Gülüþün düþer haramýn avuçlarýna.
Gözyaþlarýmý yüzüne býraksam,
Ýmkânsýzlýk düþer hasret paydalarýmýza.

Güneþler kurutmaz ýslak kirpiklerimizi.
Þarkýlar avutmaz ikimizi de.
Gün gelir,
Gözlerimizden akan
Yaþ olur ayrýlýðýmýz.
Gün gelir,
Yüreðimizi yakan
Yangýn olur yalnýzlýðýmýz.
Gün gelir,
Yoklukta yüreðimizi dayandýðýmýz sýrt,
Uçurumlarda tutunduðumuz bir dal olur
Ýmkânsýzlýðýmýz.

Ve bir gün Cennetin köþelerinde
Sarýldýðýmýz gül kokulu bir sevda olur
Islak gözyaþlarýmýz…..

16.09.2006