Biliyorum aslýnda, ama korkuyorum. Çünkü hala insaným ve çünkü hala oyalanmak istiyorum.Aklýmýn yetersizliði, ifade edemeyiþlerimdeki eksikliðim, anlaþýlamýyor olma nedenlerim, beynimi kemirip sen bir hiçsin dedirtenler ve hemen sonra da; -“Bunlarý düþünüyor olmak farklýlýk arz ettirmez mi sana,deðerli kýlmaz mý seni diðerlerinden... evet sen özelsin belki de..(yalan deðil kýsýk da olsa bu sesi de duyuyorum)” diye düþündüren iki uç noktada olmanýn verdiði çeliþkilerin karmaþasý, acýsý beni hala eðlendirebiliyor.
Oyunsa bu, oyuncuklarým hazýr verilmiþse elime, ben en büyüðünü alýyorum, onunla oynamak istiyorum. Çünkü o onunla oynadýðýmý fark etmeyecek, çünkü o ben kimim diye çeliþkiye düþtükçe ben ondan önce fark edeceðim çýkmazlarýný ve susturabileceðim onu …çünkü o ben olacaðým ve yine çünkü o hala neden derken ben hep çünküleri sunacaðým.
Kimdir bu ben gibi insan..
Önce görmez mutlu sanar, sonra acý çeker ama unutmasý uzun sürmez; yeni bir mutluluk yeterlidir bunun için ve ne acý ki hep o yalancý mutluluklarýyla avunuyor olabilir.
Mutluluk nedir..?
-(Kendimle hesaplaþma)Cevap mý bekliyorsun, unutma soran bendim, çünkülerse sendeydi..ben olan sende.. ve artýk bu gerçeði de dile getirdiðime göre, daha da çok birleþtik, çünkü sen bir soru sordun ve ben çünkü dedim. Söyle þimdi kim kim.. bu da oyun deðil mi..(acý bir haykýrýþ..ne yapsa da kendinden kurtulamayanlarýnkinden)
Ben öncekilerin özgürlüðü ve sonra geleceklerin esaretiyim. Kast ettiðim dünya deðil, dünya da olmak çok küçük bir detaydýr aslýnda, kast ettiðim düþüncenin bizi vardýrdýðý noktalar..Özür dilerim, gerçekten çok özür dilerim, elbette sadece düþüncenin deðil sezgi demeliydim. Bir an olsun sadece düþünceyle olabileceði iddiasýný beyninize yazmaya çalýþtýðým için af dilerim, üstelik pek çoðunun aksine( elbette o pek çoðundan farklýyýz biz( ne dram ki bunu okuyan herkes kendini o pek çoðundan farklý sanar (insanýz.. ) ) ) biliyorum, bir cinayetten daha büyük suç sayýlýr bu( Neden.?).. Bir beyni kendi istediðimce þekillendirmek, ona benim bildiklerimi deðil (ben sezgi olduðunu biliyorken sadece düþünce demiþtim) onun bilmesini istediklerimi (yani çok az þeyi ya da yanlýþlarý ) sundum. Bu nedenle aslýnda bir çok insan da bana özür borçlu... Eðer bu noktada kalsaydý düþüncem, katillerimin, meçhul zanlýsý olurdum. Oysa ben biliyorum ki, bilmek (onlarýn öðrettiði ya da benim öðrendiðim) amaç olamýyor. Olsaydý ben bunlarý söyleyemezdim. Olsaydý , susardý aðlayan kalpler (gülerdi demiyorum, aðlamayý bilmeyen gülemez de)…peki neden bu aralar yaþattýrýlýyor olduðumuz çok fazla sorgulanýyor. Yoksa ben sorgulamaya baþladýðým için her yerde onu mu görüyorum. Týpký 2 önceki cümleler gibi nedenin gereksiz olduðu çok þey vardýr (her þey deðil..) Neden uðruna amacý öldürmemek gerekir (amacýn ölümü :bendeki varlýðýna son veriþ, katili benken) nasýl mý öldürür neden :Sessiz ve derinden..

Çok þey okudum, ama hepsi boþ, bana seslenemedi, kalbimiz uyuþmuyor. Ben unutan deðilim aksine unutamayaným. Bir uyku istiyorum, beni uyandýrmasýnlar, düþüncelerim son bulsun orda, bir hayat olmasýna gerek yok. Sonsuz bir dinginlik de olabilir oradaki, ya da güzel bir müzik, ve en büyük isteðim : ya da sadece SEN. Tanýmadýðým sen, tanýyamayacaðýmý düþündükçe beni kahreden sen, beni en çok aðlatacak ve en çok güldürebilecek olan sen,beni böyle düþüncelere salan sen, biz diye kuracaðým cümlelerde ben olmayan; sen, ama hep benim olmasýný istediðim sen, tabi bir de benim bir deðer arz ettiðim sen. Sana bunca deðeri yüklemekle haksýzlýk ediyorum, biliyorum ama, kalp bir boþluk da ve doldurulmak istiyor, sonsuz olanla..ve sen gitmemelisin, nedenim ne olursa olsun( cesaretsizlik, korku, güvensizlik…), gitmemelisin çünkü; yokluðun kalbimdeki o yeri( her yeri) kapkara bir boþluða çevirir, yokluða. Kapkara bir boþluðaysa beyaz hariç hangi renk gelirse gelsin, kendi olmaz artýk, o da koyulaþýr. Buna karamsarlýk diyorum