Zaman çok yavaþ akýyor, düþüncelerse öyle hýzlý geçiyordu ki beyninden... bu tezat, acýsýný dayanýlmaz kýldý. Daha önce hiç deneyimlemediði türde bir acýydý bu. Var olmakla olmamak arasýnda bir yerlerdeydi ilk kez.

Hiçbir þeye hakim olamamak... zamaný, düþüncelerini, olanlarý, olacaklarý, soluduðunda ciðerlerini yakan eksi on sekiz derece havayý, çocukken kendini yirmi yaþýnda hayal ettiði yerden çok farklý bir yerde oluþu gerçeðini, ayaklarýný su toplatýp canýný delicesine yakan postallarý, can sýkýntýsýný, tadý damakta kalan özgürlüðünü, güzel günlere dair umudunu- umutsuzluðunu, kendi hayatýnýn figüraný olmaya hep devam edecek olmasýnýn farkýndalýðýnýn yarattýðý savunmasýzlýðý kontrol edememek kalbini acý içinde kývrandýrdý. Kendini oracýkta yerde cansýz yatarken hayal etti. Bu fikir onu korkutmadý. Aksine, ilk kez baþrol oynayabilecek olmanýn büyüsüyle içi kýpýr kýpýr etti, gözleri parýldadý. Namluyu düþüncelerinin kaynaðýna doðrulttu, tetiði çekti, eli titremedi, o an hiç ama hiçbir þey düþünmedi; anlýk bir alt ediþ duygusuydu yaþadýðý, pes ediþlerde son bulan...

Ah -keþke- bir de gökyüzüne doðru bakabilse ve bu soðuk puslu havada parýldamayý hakkýyla sürdürebilen çoban yýldýzýný görebilseydi.