Bu yazýyý yazýp yazmamak için çok düþündüm. “Kol kýrýlýr, yen içinde kalýr” mantýðýyla susmayý, daha doðrusu yutmayý denedim. Ama olay en az elli altmýþ kiþinin önünde ve elde mikrofon yapýldýðý için, benim titizliðimin bir anlamý olmayacaðýný düþünerek bu satýrlarý yazýyorum. Gerçekten yüreðim þiþmiþ durumdadýr.
Çünkü þiir ve þair adýna kalbim kýrýldý. Uykularým kaçtý. Hepsinden önemlisi, büyük bir hayal kýrýklýðý yaþýyorum. Çünkü þair sevgisizliðine bu denli yakýndan hiç tanýklýk yapmamýþtým.
Çünkü o güne kadar þair, þiirleriyle sevginin, hoþgörünün, barýþýn, duyarlýlýðýn, aydýn insan olmanýn temsilcisiydi bende. Yüreðinde sevgisizliði barýndýrmayan insanýn þair olamayacaðýný, ne yazarsa yazsýn, þair sýfatýyla ortalarda dolaþmamasý gerektiðini düþünenlerdenim. Çünkü þiir yürektekini söyleyendir. Þiirinde iyiyi, güzeli söyleyen bir insanýn, gerçek yaþamýnda iyiye güzele yer yoksa þiiri beni ilgilendirmiyor.
O satýrlarýn altýnda müthiþ bir sahtekârlýðýn yattýðýný düþünüyorum. Samimi bulmuyorum. Okurken midem bulanýyor ve hiç elimde olmadan yüzüm buruþuyor.

Þimdi konumuza gelelim.

Tarih iki Eylül 2006. Yer Nazým Hikmet Kültür Merkezi. “Bir Eylül Dünya Barýþ Günü” nedeniyle oradayýz. Etkinliðe oldukça kalabalýk þair davetli. Sunucu arkadaþýn söylediklerinden de anlýyoruz ki etkinlik, Türkiye Yazarlar Sendikasýnýn katkýlarýyla gerçekleþmiþ. Ne güzel…
Birçok þair o gün, barýþ þiirlerini okuyacaklar! Barýþ mesajlarý verecekler!
Zaten etkinliðin ve orada bulunmamýzýn amacý da bu.
Ben gerçekten tutkulu bir þiir sever ve kitap kurdu olarak, bir saat erken gittim.
Ve program tam saatinde baþladý…
(Ayriyeten zamanýnda baþlayan program için de arkadaþlara teþekkür ederim.)
Kürsüye davet edilen þairler þiirlerini okuyarak, bazýlarý da þiirleriyle birlikte barýþ mesajlarý vererek, yerini bir baþka arkadaþýna býrakýyordu.
Ta ki Þair Suna Aras kürsüye davet edilene kadar…
Þunu da söylemek istiyorum ki, ben bir Suna Aras þiiri takipçisiyim. Onun þiirlerinde beni derinden etkileyen bir duygu yoðunluðu var. O ana kadar sadece þiirlerini seviyordum ve hayrandým. Kendisini gördükten sonra saygým ve sevgim çoðaldý. O günden sonra þiirleriyle birlikte, bir Suna Aras hayraný olduðumu da itiraf etmek istiyorum.
Evet, Suna Aras davet edilip daha mikrofonda birkaç sözcük söylemiþti ki” kýsa kes” diye bir ses yükseldi. Ardýndan” kýsa kes þiirini oku” dedi.
Yakýnýmda oturan insanlarýn konuþmalarýndan bu durumdan çok rahatsýz olduklarýný anladým.
Ben müdahale eden bu yaþlý insanýn kim olduðunu bilmiyordum ve kim olduðunu çýkarmaya çalýþýyordum. Çünkü bir yerlerden tanýdýðýmý hissediyordum.
Dikkatimi olduðu gibi Suna Aras’a yoðunlaþtýrmýþtým. Ama kulaðýmý týrmalayan ses dikkatimi daðýtýyordu. Ýçimden “Þuna haddini bildir” diye geçiriyordum. Çünkü yapýlan gerçekten de büyük bir saygýsýzlýktý.
Ama Suna Aras büyük bir olgunlukla “Kürsüyü savaþlarda öldürülen çocuklara býrakýyorum. Þu andan sonra ben, bu kürsüde, sadece savaþlarda öldürülen çocuklarýn, mektup okuyucusuyum” diye þiirine baþladý. Þiiri gerçekten etkileyiciydi. Þiirinde savaþlarda öldürülmüþ çocuklarý konuþturuyordu. Etkilenmemek elde deðildi…
Not aldýðým, þu dizeleri yüreðime çakýlýp kaldý.
“Babam mý/ Onu hiç görmedim ki/ Keþke silah yerine/ o gün öpseydi beni.”
Þiir bitene kadar da o yaþlý insan, hiç susmadan söylenip durmuþtu.
Bence Suna Aras’tan çok, þiire ve savaþta öldürülen çocuklara hakaret ediyordu.
Ben bu sevgisizliðin ve saygýsýzlýðýn nedenini bir türlü çözemiyordum…
“Kendini bilmez, þiiri ve insaný sevmeyen sarhoþun teki” diye düþünürken, onu davet ettiler.
Ve benim duygularýmda ki ve düþüncelerimde ki ipler koptu…
Çünkü bu insan “Arif Damar’dý…(!)
Cumhuriyet okuru olduðum için, kendisini nereden tanýdýðýmý anýmsamýþtým.
Eline mikrofonu alýr almaz ilk söz olarak Suna Aras’ý isim vermeden þairden saymadý.
Uzun þiirleri de þiir olarak kabul etmediðini açýkladý.
Eleþtirisinin tam tersine oldukça uzun bir þiirini ve birkaç kýsa þiirini okumaya çalýþtý.
Bu ara ne olduysa oldu” Bir bayanýn saçýna yapýþarak “Saygýsýz, sen benim kim olduðumu biliyor musun” diye çekiþtirdi. Hýzla mikrofonu masaya attý.
Yerine geçerken sunucu, her katýlýmcýya olduðu gibi ona da, etkinliðe katýldýðý için bir teþekkür belgesi verdi.
Unutmadan kulak misafiri olduðum konuþmalardan da anladýðým kadarýyla bu Arif Damar’ýn ilk vukuatý deðilmiþ. Çünkü “Yine yaptý yapacaðýný” diye masalarý terk eden çok insan oldu.
Þimdi benim uykularýmý ve huzurumu kaçýran sorularým þunlardýr…
Arif Damar bir barýþ etkinliðinde, bir bayana þiddet uygulayarak, insanlarýn gözleri önünde saçlarýný çekti…
Benim gözümde ve gönlümde bu davranýþ, bir “faþist” saldýrý kadar çirkindir, vahimdir.
Arif Damar barýþ etkinliðine davet edilecek kadar, barýþ elçiliðini hak etmiyor.
Ýlk vukuatý olmadýðýna göre neden davet edilir?
Ben katýlýmcý þairlere verilen o belgeyi, bir onur belgesi olarak kabul ediyorum…
Çünkü savaþ karþýtlarý onurlu ve duyarlý insanlardýr, benim düþüncelerimde.
Ve barýþýn onurlu duruþu adýna, katýldýðý bir etkinlikte, þiddet uygulayan birine, barýþa katkýlarýndan dolayý onur belgesi verilir mi?
Söz konusu etkinliðe zaman ayýrýp, katýlan her insanýn savaþ karþýtý ve þiir sever olduðunu düþünüyorum. Arif Damar “Türkiye Yazarlar Sendikasý” üyesi ise, büyük ihtimalle öyledir.
Yazarlar sendikasý ve Nazým Hikmet Kültür Merkezi yöneticileri, bu konuda ne düþünüyor?
Arif Damar þiddetine maruz kalan bayan, ziyaret edilip, kendisinden özür dilendi mi?
Saçý çekilerek, þiddete uðrayan bayan, büyük bir þaþkýnlýk içinde, Nazým Hikmet Kültür Merkezinden ayrýldýðý zaman, yanýnda bir genç kýzla, sekiz dokuz yaþlarýnda bir erkek çocuk vardý. Büyük bir olasýlýkla o bayanýn çocuklarýydýlar.
Duyarsýz ve tepkisiz bir toplum ve çürümüþ bir düzen içinde yaþadýðýmýzý, sanýyorum kimse inkâr edemez. Bir duyarlýlýk örneði göstererek, çocuklarýyla birlikte bir barýþ etkinliðine katýlan o insan, çocuklarýnýn gözleri önünde, þair denilen biri tarafýndan þiddete uðruyorsa, þu anki duygularý ne olabilir sizce?
Ya çocuklarýnýn yaþadýðý incinme?
Bir daha o çocuklar þiiri sever ve þaire saygý duyar mý?
Sayýn Bay Arif Damar…(!)
Þunu bilmenizi isterim ki “sayýn” sözcüðünü kendime saygýmdan dolayý kullanýyorum.
Size saygý duyduðumdan deðil.
O gün sizi dinleyip ve izledikten sonra, internetin yardýmýyla kim olduðunuzu biraz araþtýrdým. Böylece mücadeleci ve duyarlý bir geçmiþiniz olduðunu da öðrendim.
Þu an geçmiþiniz adýna sizden utanýyorum.
Çünkü geçmiþinizin, saygý duyulacak öðelerini þu an üstünüzde taþýmýyorsunuz.
Sevgisiz, kýskanç ve çirkin davranýþlý bir insan olmuþsunuz…
Çevrenize hoþgörü, sevgi, iyilik deðil, zehir saçýyorsunuz.
Suna Aras kürsüden inene kadar, ona diktiðiniz kin dolu bakýþlarýnýz, bir bayanýn saçlarýna yapýþan sevgisiz parmaklarýnýz bunu çok güzel anlattýlar.
Daha önceleri bir þiir kitabýnýzý aldýðýmý ve þiirlerinizi okuduðumu bilmenizi isterim.
Ama o kitabý kitaplýðýmda bulamayýnca…
Gidip bir þiir kitabýnýzý aldým.
Maksadýnýz reklâm yapmak ise, en azýndan bir kitaplýk da olsa, bunu baþardýnýz.
Kusura bakmayýn ama…
Ya siz Suna Aras’ýn þiirlerini okumamýþsýnýz.
Ya da gerçekten iyi þiirler olduðu için, kýskançlýktan öyle davranýyorsunuz.
Ya da baþka bir derdiniz var.
Þiir tarihi kýskanç þairlerin bu gibi davranýþlarýyla doludur ve bu þiire iyi gelmemiþtir.
Þair karalandýkça, þiir karalanmýþtýr.
Þiir karalandýkça okur uzaklaþmýþtýr.
Bu þiirin günümüzde okunmama nedenlerinden biri olabilir mi sizce?
Umarým o bayaný ve yanýnda ki çocuklarý da þiire küstürmemiþsinizdir.
Bu umudu Suna Aras dizeleriyle yenilemek istiyorum
“Þiir yer çekimidir/ Yaþamla baðýdýr ömrün/ Dünyada kalmanýn bahanesidir/
Umutsuz her insanýn kervaný yolda kalýr.”
Ya da “ Su buhara dönüþünce acýyor mu acaba?”
Diyecek kadar, duyarlý bir Suna Aras’ý ne kadar incitebileceðinizi hiç düþündünüz mü?
Bay Arif Damar.

A.Yýlmaz Þimþek