GÝDEN MÝ KALAN MI YALNIZDIR

Giden mi kalan mý yalnýzdýr bilinmez demiþtin, gözlerimi gözlerinden ayýrmak istemediðim o hüzün dolu ayrýlýk akþamýnda...

Bu ayrýlýk diðer ayrýlýklara benzemiyordu. Sen bunu benden önce fark ettin.

Bense, hissettiðim halde görmezden geldim...

Dünyanýn neresine, yaþamýn hangi ücra köþesine gidersem gideyim, sensizlik bana en dayanýlmaz acýlarý, en çekilmez hüzünleri yaþatacak ve bunlarý bile bile yaþamak zorunda kaldýðým için, senden uzak kalmak uðruna yangýna körükle gittiðim için artýk alýþmýþtým bu iç çekiþlere, bu sonsuz yalnýzlýða, kabus sensizliðe...

Gözlerimin içine bakýyordun, yeni baþlayan ve sanki hiç bitmeyecek olan bir özlemle...

Ýçimdeki fýrtýnalarý dindirmek istiyorum gözlerinde... diye yazmýþtýn...

O akþam kelimeler, içindekiler, kalbine sýðdýrmaya uðraþtýðýn onca yoðun duygular, bana söylemek istediðin halde bir türlü söyleyemediðin, gözlerimin içine bakarak o anlamlý bakýþlarýnla anlatmaya çalýþtýðýn o kaos içinde çýrpýnan tüm kelimeler artýk isyan ediyordu...

Senin ruhundan benim kalbime doðru hücum ediyordu hepsi, ve ben, ne yapacaðýný, ne söyleyeceðini bilmeyen, baský altýnda olan insanlarýn yaptýðý gibi kýpýrdayamýyor, konuþamýyor, ne olacaðýný düþünemiyordum...

Adeta kilitlenmiþtik o anda, ve biliyorum, ikimizde ayný þeyi düþünüyor ve aklýmýza takýlan bu zor soruya cevap bulmaya çalýþýyorduk...

Giden mi yalnýzdýr kalan mý?

Bu sorunun cevabýný her gün, her an düþündüm sevdiðim...

Senden uzak kaldýðým o iþkence dolu günlerde, o uykusuz saatlerde, seni düþündüðüm, yüzünü hayal ettiðim zamanlar hep bu soru hançer gibi saplanýyordu yüreðime...

Senden çok uzaktaydým artýk, günlerdir konuþmuyorduk...

Seni, benliðini o kadar özlemiþtim ki, sanki baktýðým her tarafta senin o vazgeçilmez yüzünü, o benliðinin açýkça yansýdýðý o eþsiz yüz ifadeni görüyordum...

Ama içimden gelen alýþkýn olduðum o his, bana yalnýz olduðunu ve bana sorduðun o sorunu cevabýný senin çoktan bulduðunu, kalanýn yalnýz olduðunu kabullendiðini ve bedeli ne olursa olsun senin yanýnda olmamdan baþka bir þey istemediðini söylüyordu...
Ama bilirsin, içimden gelen o seslere inanmayý sevmem ben...

O hisleri yaþamýmda karþýlaþtýðým yapmacýk insanlara benzetirim.

Ne olduklarýný ve neler yapabileceklerini bilirim, ama asla inanmam ve güvenmem onlara...güvenmek istemem...

Sanki ben istediðim, ben düþündüðüm için iyi görünürler gözüme, ama gerçekle hiçbir alakalarý yoktur...

Ýþte bu yüzden inanmak istemiyordum yalnýz kaldýðýna, acý çektiðine, beni özlediðine ve ne olursa olsun beni bekleyeceðine...

Acý çektirmeyi sevmem ben, bilirsin.

Acý çekmek, yalnýz kalmak ve o sessiz yalnýzlýklarda içimden ismini sayýklamak, yanýmda olman için umutsuzca yalvarmak bana göre...

Beni buna sen alýþtýrdýn, ben yýllardýr buna alýþtým, acý çekmek artýk yandaþým...

Ben bunlarý yaþarken aynýlarýný senin de yaþamaný kaldýramam.

Yalnýzlýðý ben yaþamalýyým, sensizliðin acýlarýný, isyanlarýný ben çekmeliyim, tek baþýma...

Sen ne kadar anlamaya çalýþsan da, sensizken yaþadýklarýmý asla yaþayamazsýn, hissedemezsin.

Kalan deðil, gidendir yalnýz kalan sevdiðim...

Giden yalnýzlýk için, acý çekmek için, isyan etmek için býrakýr gider, kalan aynýlarýný yaþamak zorunda kalmasýn diye...

Yalnýzým iþte...bunu yaþayacaðýmý bile bile kalmadým, kalamadým yanýnda...

Yalnýz kalmaya, sensiz olmaya, acý çekmeye ve buna ne kadar dayanabileceðimi görmeye ihtiyacým vardý.

Sensiz kalmak bana çok þey öðretti...

Ýlk öðrendiðim, son dakikalarýmýzda bana sorduðun o sorunun cevabý oldu...

Gidendir yalnýz kalan sevdiðim...

Yalnýz deðilsin, biliyorum.

Yalnýzým, görüyorsun...

Ýkinci öðrendiðim þey ise ben burada sensizken, mutsuzken, içimde hayata karþý hiçbir istek, hiçbir beklenti ve yaþama hýrsý yokken, senin orda yalnýz olmadýðýný ve seni düþündüðüm, seni yaþadýðým kadar beni yaþamadýðýný çok iyi biliyorum...

Senden uzaklaþmak, sensiz yapýp yapamayacaðýmý görebilmek, bu korkunç yalnýzlýða ne kadar tahammül edebileceðimi görmek içindi seni orda bir baþýna býrakýp, bu sürgün yaþamda yalnýzlýðý, sensizliði seçmem...

Bir gün mutlaka döneceðim, biliyorum...

Çünkü bu ölümcül yalnýzlýða daha fazla dayanamayacaðýmýn farkýna vardým.

Ben burada yalnýz olsam da, senin orda yalnýz olmadýðýnýn ve sýrf tek baþýna olmamak için en olmadýk, sana ve ruhuna en yabancý ve bilinmez insanlarla birlikte olduðunun farkýndayým.

Bütün bunlarla yüz yüze geleceðini bilerek terk ettim seni ve yola çýktým kendi yalnýzlýðýmla...

Yalnýzlýðýmý yaþadýkça, sensiz olduðumu hissettikçe aklýma sorduðun soru geldi, sorunun cevabýný bulmaya çalýþtýkça aklýma sen geldin, ve sen aklýmda oldukça bu yaþadýðým hayat, bu hissettiðim yalnýzlýk, durmadan duymazdan geldiðim o içimdeki sesler ve yalnýz olanýn ben olduðumu kabulleniþim çýðrýndan çýktý içimdeki fýrtýnalarda...

Seni, bile bile en olmadýk zamanda, çok bildik bir mekanda ve ruhuna en yabancý olan insancýklarla bir baþýna býrakýp terk ettim...

Döneceðim seni býraktýðým o yerlere, giden ve gittiði gibi geri dönen olacaðým, biliyorum...

Oysa biliyorum, kalan deðil, gidendir yalnýz olan...

Oysa özlediðim, biliyorsun, giden deðil kalandýr terk eden...

Bir de gör beni, giderken bana yazdýðýn yazýda, kendi gözünden ve kendi kalbinden:

“Karanlýðýma gömerken seni sessiz çýðlýklarým vardý içimde...korkularým, yine bana kalan yalnýzlýðým vardý. Zormuþ; bu kadar yakýn olupta uzak durmak,bu kadar uzak olupta seninle dolmak...yazmanýn en iyi þey olduðunu söylerdin hep bana inan ki o bile durduramýyor içimde sana doðru akan seli...iki düþünüp bir yazýyorum her zamanki gibi öyle alýþmýþým ki kendimi sýnýrlandýrmaya...gidiyorsun artýk çok uzaklara,.varlýðýný ilk defa bu kadar derinlerde hissedip,kendimi sana açmýþken gidiyorsun iþte...içimdeki yerini zor fark etti benliðim, yokluðunla daha da yorulacak,belki de darmadaðýn olacak...gözlerimdir konuþan sadece .isyanlarýmý,korkularýmý,daralan zamanýmý,yalnýzlýðýmý anlattý herkese hiç kimsenin onlarý hiç kimsenin anlayamayacaðýný bildiði halde,.belki de buydu onu rahatlatan....inan ki içimdeki dünyam, içinde bulunduðum dünyadan daha büyük...en büyük farklarý; içimdeki... benim dünyamda herkes olmasý gereken yerde,hakkettiði gibi...
Gidiþini düþünmek bile korkutuyor beni...
Tarifi olmayan duygularýmla sana uyanýyorum her sabah,
Varlýðýnla çoðalýp yokluðunla eksiliyorum...”