Üç gün önceydi, aylak aylak sokaklarý dolaþýrken, ara sýra ayak üstü sohbet ettiðim ama fazla bir dostluðumuz olmayan öðretmen arkadaþa rastladým. Gökyüzünde kurþuni bulutlar, mevsimin ilk yaðmurunu taþýyordu iklimimize. Her taraftan insanlar bir yerlere koþturuyorlardý. Kalabalýklar içinde tutunacak bir insan, sýðýnacak bir liman arýyordu bu yaralý dostum.

Sarýldýk ve onu bu kentin ýslak sokaklarýndan uzaklaþtýrmam gerektiðini anladým. Evime çay içmeye davet ettim, belki anlatýr, acýlarýný paylaþýr ve birazcýk da olsa rahatlardý. Þair Özdemir Asaf bir þiirinde diyordu ya; “seni benden ayýran bu yalnýzlýk/paylaþýlsa/ yalnýzlýk olmaz.” Kendisini yalnýz hissetmesini istemiyordum. Evime gittik, oturduk bir süre, genel þeylerden konuþtuk, sonra çok sevdiðim Albino’nun Adacio’sunu teybe koydum, yanýna oturup gözlerine dikkatlice baktým ve anlatmasýný bekledim…

Her þeyin tamamlanamadýðý, bir þeylerin mutlaka eksik kaldýðý bir sayfadan bahsediyordu. Doðrusu bu ya o sayfayý da çoðumuz biliyorduk. Bir süre sustum. Yorgundu, kuþkuluydu ve en önemlisi umutsuzdu. Yaðmur yaðýyordu dýþarýda, kentin bütün kirlerini temizlemek istercesine. Pencere kenarýnda bir yandan dýþarýyý süzüyordum, bir yandan da sohbeti açýyordum.

Sevdiðini söyledi, emek verdiðini, onunsa hiçbir zaman emek vermek istemediðini, iliþkilerinin kopukluðunu, kapitalist ahlakýn onu buna zorladýðýný anlattý. Telefon etmesini istedim, saatine baktý, zamaný uygundur evdedir þimdi diye kendi kendine mýrýldandý. Ýki adýmlýk uzaklýkta olan telefona yürüyecek gücü kalmamýþ gibi bir hali vardý. Hayatýnýn en zor ve en uzun iki adýmýymýþ gibi aðýr aðýr ayaða kalkýp nihayet telefonun üzerinde bulunduðu masaya sokuldu. Tuþlara, sevgilisinin saçlarýna dokunuyormuþ gibi yumuþak ve uysal bir biçimde dokundu, son numarada aniden durdu. Israr ettim, kaçýþ neyi deðiþtirecekti ki… Son tuþa da basýnca, odadan çýktým.

Ýki sevgilinin farklý iklimlerde de olsalar konuþacaklarý þeyleri vardýr, konuþacak þeyleri onlarýn diline býraktým. Salona geçtim, sehpanýn üzerinde bir süre önce yarým býraktýðým Çerkez Þair Ýshak Meþbeþe’nin þiir kitabý gözüme çarptý. Kaldýðým yerden okumaya baþladým.

Sokaðýmýzdan/ sevdiðim geliyor/ kalbimden geçenleri bilmeden/ geçip gidiyor/ bir kez bile bakmadan… Gece karanlýðýnda/ duyuyorum ayak sesleri/ dönüp bana uðrar mý?/ bilmeden kapýmý açar mý?... küçük kalbim/ aðrýyor düþüncem düþünürken/ nereye gitmek istiyorum/ yoksa bir baþka geceyi mi seviyorum…

Tam þiiri bitirmiþtim ki, sertçe kapanan telefon sesi ile irkildim. Odaya döndüðümde o mahcup, o kýrýlgan dostum hüngür hüngür aðlýyordu. Duvarýn dibinde elimle saçlarýna dokundum , camdan dýþarýya bakma ihtiyacý hissettim, uzun süre boþlukta durdu bakýþlarým. Hayat bir yerlerde devam ediyordu ve biz boylu boyunca kedere boyanmýþtýk, keder de hayata dahildir dedim kendi kendime. Sonra tekrar arkadaþýma döndüm, bir an için ne söylemem gerektiði konusunda kararsýz kaldým. En iyisi sarýlmaktý…

Artýk hava kararmýþtý, gitmesi gerektiðini söyledi, tam çýkarken dostum son sözlerini söyledi; “Önce kavgam ve sevdam vardý, þimdi ise sevdam bitti, kavgam kaldý.” Onu yolcu ettim, salona döndüm, sonra düþündüm; kavgasýz bir sevda ya da sevdasýz bir kavga neyi ifade eder ki.

Gece çökmeye baþlamýþtý, artýk kendi kaçýþlarýmýza yol almanýn zamaný gelmiþti. Biz o gün kent düellosunu kaybetmiþ iki kimliktik.

Ben tekrar Ýshak Maþbeþe’ye döndüm…