Sen yoksun artýk… Mavi kaplý ajandama yazdýðým þiirler de öksüz kaldý þimdi. Dinlediðim þarkýlar, okuduðum kitaplar, yaptýðým resimler de sensizliðin boyun büküklüðünde kaybolup gittiler bir akþam vaktinin kýzýllýðýnda…

Sen yoksun artýk… Ruhum bedenimden sýyrýlýp peþinden koþtu, kelimeler dilimden süzülüp seni aradý her yerde… Sonbahar hüznünde sararmýþ bir yaprak misali sarardý yüreðim… Fýrtýnaya tutulmuþ bir fidancýk gibi savruldu bedenim. Kendimden kopup sende arýyorum geçmiþteki sevda yüklü günleri… Sen de yoksun þimdi, sevda yüklü günler de silindi gitti geçmiþimden…

Bir Nisan akþamýydý… Tutulan eller, bakýþan gözler “ebedî” bir yemin vermiþti. Tatlý ve masum bir þekilde yaðan damlalar da þahitti bu yemine… Onlar da þahitliðinden utandý þimdi. Nerden bilirlerdi ki ayrýlýðýn þahitlini yaptýklarýný. Neredesin, kokunu özledim ben senin. Neredesin kömür gözlerinde avucumdaki sevdanla gezinmeyi özledim ben. Hep sevda þiirleri yazdýðým ajandama artýk hüzün dolu mýsralar yazmaya baþladým. Sayfalar nemli gözlerle bakýyor her gecenin koynunda gözlerime. Ne oldu da bu hüzün kokan mýsralarý üzerime yazýyorsun der gibi eðdi baþýný…

Meçhul bir vilayetteyim
Dilimde yalnýzlýk türküsü
Daha yeni baþlamýþtý oysa
Bu sevdanýn öyküsü
Yürekler temizdi gönüller emin
Daha yeni verilmiþti oysa
Hiç bozulmayacak ebedi yemin...

Sen yoksun artýk. Ucuzluk günlerindeki alýþveriþler de yok. Ýndirimli sinema günleri de… Ellerim ceplerimde, zihnim geçmiþimde kendim meçhulde geziniyorum solgun ýþýklý soðuk ve bomboþ sokaklarda…

Yazdýðýn mektuplarý yüreðime bastýrýr uyurdum her gece. Elimdeki gülümseyen yüzlü fotoðrafýna anlatýrdým tüm gün yaptýklarýmý. Dinlerdi beni, ve alýr götürürdü tüm dertlerimi… Dertlerim de yetim kaldý þimdi. Ellerinden tutacak, onlarý benden uzaklaþtýracak kimse de kalmadý…

Geçen her ânýmda yalnýzlýðým çarpýyor yüzüme. Evet her insanýn kaderiydi yalnýzlýk ama daha erken deðil miydi kömür gözlüm? Daha hayallerimiz yok muydu gerçekleþtirecek? Verilen sözler, edilen yeminler yok muydu? Neden gittin, nedendi bu erken veda…

Ecel aldý iþte seni benden. Beni de kendimden…

Ölmek kaderde var
Yaþayýp köhnelemek hazin
Bir çâre yok mu buna
Ya Rabbülalemin

Sen yoksun artýk… Ben de yokum… Gölgenin serin ýlýklýðýný hissediyorum ayazlý gecelerin karanlýk baðrýnda. Kýrmýzý güllerin sýcaklýðýnda tuttuðum ellerini arýyor ellerim, sensizlikten daðlanýyor yüreðim…

Gittin iþte… Gözlerimizin baþlattýðý sevdaya ecel son verdi. “Kader ak yazýyla yazýlmýþ yazý/ Ayýr ayýrabilirsen beyazdan beyazý” Rengiydin hayatýmýn. Çiçekler seninle güzel, yýldýzlar seninle parlak, güller seninle kýrmýzýydý…Hayat seninle anlamlýydý kömür gözlüm… Bu yürek seni yaþayacak her anýnda. Sen bekle beni oralarda. Nasýl olsa ecel beni de bulacak ve bizi ayýrdýðýna piþman olup kendinde birleþtirecek tekrar topraðýn yanýk baðrýnda…


Seni arýyorum sensizliðin dünyasýnda
Her þey susmuþ ve yok olmuþ sanki
Iþýklar sönmüþ güller solmuþ
Olsun;
Ben seni arýyorum sensizliðin girdabýnda

Sokaklar bomboþ
Gece ise her zamankinden daha da karanlýk
Ben, bir kývýlcýmýný arýyorum içimi aydýnlatacak
Arýyorum seni sensizliðin dünyasýnda
Yoksun ...