minik elleriyle içime dokunan çocuk
söyle!
çapaklý gözbebeklerinde kaç hayat saklý
kirli mendiline savrulmuþ þu madeni deðerin
kaç ekmek fiyatý

yüzündeki þaþkýn tebessüm
titreyen dudaðýndan dökülen abi
biliyorum zoraki
beþerin bedeli ödeyen çocuk
söyle!
aslýnda ben miyim sendeki

ben insaným sen deðilsin öyle ya
söyle þimdi nasýl bakýyorsun bizim dünyaya
sokaklarýn cinayet
caddelerin pazarlýk dolu
sende olmayan menzil
bende üzerine basmanýn þevki
söyle söyle ki bileyim
durduðun yer mi þeceremdeki mevki

sað elinde kaðýt mendil
sol elinde pilot kalem
ikisi bir arada kaç lira
yüz katýný versem ne dersin çocuk
sýðar mý insanlýðým üç beþ satýra

þimdi bir hayal kuralým
olmayan umuduna inat
hadi buda mý yasak
düþlerini de mi kirletti
üzerimden sýçrayan pasak

ah çocuk sen yaþadýkça ben
ben yaþadýkça sen olmamalýsýn
tezat emperyalizme bu tablo
önünde eðilmemeli maðrur bedenim
sen sürünmelisin
adam gibi ezmeliyim gözyaþlarýný
dolu dolu yaðmurlarda hýzla geçmeliyim önünden
ýslamalýyým zaten ýslak ayaklarýný
ardýndan buza kesmiþ bir gecede
zevk olsun diye yakmalýyým
kartondan yataklarýný

bana öfke kusmalýsýn çocuk
on yaþýnda baliye
ardýndan kokoya
sonrada ne varsa doldurmalýsýn damarlarýna
direnme çocuk ! abi mendil diye
unutma bu yaþam sana insanlýktan hediye

seni köþede bekleyen babana sor çocuk
sattýðýn her kalem için elindeki kaðýda çentik atan
iþte o adam!
iki dakikalýk hevesle seni yaratan
dönüp ardýndan bu acýmasýz düzene satan
affet çocuk koklayamam kara güllerini
biliyorum ki
elimi uzatsam sana
içindeki nehir yutar beni