Ýçimin suskunluk daðlarý eridi.
Gülen yüzümün ardýna sakladýðým aðýdým aydýnlýða kavuþtu.
Ýntihar hiç bu kadar mübah olmamýþtý.
Ki ölüm beni sabaha erdirmeyecek çok iyi biliyorum.
Aðrýlarýmý gömdüðüm dehlizden çýkarýp
Bin acý ile ses veriyorum þimdi çað yangýnlarýna.
Ömrüm ýrmak olup akýyor gözyaþýnýn büyüttüðü bu toprakta.
Artýk görüyorum geçmiþimin
Solmuþ takvim yapraklarýna yansýyan siluetini.
Ne kadar kýrýlsa da aynalarda þiirlerim
Adýnýn üzerine mührü basýlmýþ sevgim…
Yorgunluðumun sakladýðý ruhsal bir depremdir bu.
Yamaçlardan savrulan bir ömrün son matemidir bu.
Bu susulmuþ onca yýlýn aðýdý, aðlayýþý, haykýrýþý,
Adý konulmayan yazgýsýdýr bu
Alnýma sürülen onca kara lekenin tuvalidir bu
Biliyorum ait olamadým þimdiye.
An ý anlatan hiçbir cümle uyak
Düþmedi yaþamsal alanlarýma.
Oysa ben vaad edilen topraklarýn çocuðuyum biliyorum.
Biliyorum insanlarýn vaatlerinin ardýnda durmadýklarýný…
Yosun tutan bir yalnýzlýðýn reçetesidir bu…