Evin kapýsý çalýnýnca, yorgun adýmlarýyla kapýya giden kadýn; kýzýyla göz göze geldi.

“ Anne ! Enes’i kreþe býraktým. Öðleyin servisle buraya gelecek. Evdesiniz di’mi? ”
“ Elbette evdeyim. Ben karþýlarým onu, merak etme.”
“ Anneannem bana yaprak sarmasý yapsýn, dedi Enes."
Gülümsedi kadýn.
“ Yaparým yavruma.Hem de seve seve.”

Kýzý merdivenleri koþar adýmlarla tükettiðinde, bahçenin bir kenarýna konulmuþ olan eski çalýþma masasýný gördü.
“ Bunun ne iþi var bahçede? ”
Yanýtladý annesi:
“ Ýhtiyacý olan birine vereceðim.”
Kýzýnýn suratý gölgelendi birden. Gözleri buðulandý.
“ Ama anne, o babamýn hatýrasý. Çocuk dünyamýn bir parçasý. Lütfen onu kimseye vermeyin.”
“ Ama yavrum evde koyacak yer yok. Kilerde rutubetten çürüyecek.”
“ Olsun! ”
“O zaman evine götür.Enes okula baþlayýnca kullanýr.”
“ Benim evde koyacak yer yok ki! ”
Kadýn sesini renklendirerek ;
“ Verelim ihtiyacý olan birine. Babanýn hatýrasý baþka bir evde yaþasýn. Ýhtiyacý olan bir çocuðun iþini görsün. Hý? ”
Gözlerini yere indirdikten sonra, annesinin yüzünde bakýþlarýný donduran kýzý, isteksiz bir sesle:
“Tamam.” Dedi….”Ama lütfen, kýymetini bilecek birine verin. Çünkü, babamýn tasarýmý o. Benim için yaptýrmýþtý.Çok severdim bu masamý.”
Sonra, çalýþma masasýnýn üstüne kondurulmuþ kitap raflarýnda ellerini gezdirdi.
“ Bu; hem çalýþma masasý, hem küçük bir kitaplýk.”
Gülümsedi kadýn:
“ Ýyi ya iþte. Bunu vereceðim çocuk; bunda hem ders çalýþacak, hem kitaplarýný koyacak . Ne güzel !"

Birkaç gün sonra, odun taþýmak için çaðýrdýðý bir karý- koca geldi. Onlar odun taþýrken, kadýnýn aklýna düþtü çalýþma masasý .
Sordu iþçi kadýna:
“ Çoluk çocuk var mý? ”
“ Olmaz mý abla. Allah baðýþlarsa üç tane.”
“ Pekiiii ? Bu çalýþma masasý iþinize yarar mý?
Gözleri parladý iþçi kadýnýn:
“ Yaramaz olur mu abla.”
“ Öyleyse, iþinizi bitirip giderken onu götürün. Biz kullanmýyoruz.”…Kadýnýn içinden bir parça kopar gibi oldu. Eþine ait bir eþya daha gidecekti evden. Ama kopan parçanýn verdiði acýyý duymamaya çalýþtý. Çalýþma masasýný kullanacak çocuklarý gözünün önüne getirdi. Üç çocuk bir aðýzdan “ Bu masa benim! ” diye baðýrýyordu. Ve sonra susturuyordu çocuklarý, annenin sesi:
“ Susun ! Kavga etmeyin. Üçünüze ait o masa!
Silkindi, kendine geldi. Yüzüne bir gülümseme kondurmaya çalýþtý belli belirsiz. Eðreti bir gülümse.

Kadýn merdivenleri aðýr adýmlarla çýkýp evine girdi. Bir zamanlar eþinin, kýzlarý için yaptýrdýðý kitaplýk þeklindeki çalýþma masasý iþte baþka bir eve gidiyordu. Herhangi bir çocuðun, hele hele ihtiyacý olan bir çocuðun masasý olacaktý. Raflarýný çocuk kitaplarý dolduracak; üzerine, zayýf bedenlere tutunmuþ kollarýn dirsekleri dayanacaktý . Kimbilir belki de bir yerlerden kesilmiþ renkli resimler yapýþtýrýlacaktý gövdesine. Böylece; çürümekten, karanlýk odalardaki rutubetten kurtulacaktý.

Birkaç saat sonra iþçi karý – koca odunlarý taþýma iþini bitirdiler.
Kadýn, her ikisinin ücretlerini avuçlarýna sýkýþtýrdý.Teþekkür edip onlarý uðurlarken, çalýþma masasýnýn yerinde olmadýðýný gördü.
“ Götürdünüz mü çalýþma masasýný? ”
Ýþçi kadýn gülümseyerek, bahçe duvarýnýn yola bakan yüzünü iþaret ederek,
“ Ýþte orada,” dedi.
Kadýn gözlerini gezdirdi görebilmek için.
Çalýþma masasýnýn parçalanýp, üç çuvala sýkýþtýrýldýðýný gördü.

Karý- koca çuvallarý sýrtlayýp, çekip gittiler.