ï¿½zEdebiyat - Nilgï¿½n SARIGï¿½L - "Gï¿½nï¿½l Yarasï¿½"

28 Kasým 2006
"Gönül Yarasý"
Bir bakýþ bir gülüþtür insaný insana baðlayan ve güzel bir söz, güzel bir davranýþtýr insaný insan yapan.

Nilgün SARIGÜL

Mektuplar yazdým sana yollar kadar uzun, yiten yýllar kadar ümitsiz. Her bir satýrýnda gözlerimden yaþ, kalemimden kan damladý çaresiz. Gündüzler bitmek bilmiyor bu þehirde, bir bataklýk gibi her çýrpýnýþta biraz daha çekiyor yok etmeye çalýþýyor benliðimi. Geceler sevimsiz bir filmin tekrarý gibi... Katran karasý gökyüzünde yýldýzlar bile karaborsa, terk edip gitmiþler beni.

Bir bakýþ bir gülüþtür insaný insana baðlayan ve güzel bir söz, güzel bir davranýþtýr insaný insan yapan.
Aþktýr! Sevgidir insaný hayata baðlayan. Tüm bunlarýn harmanlamasýydý seni sevmemi saðlayan.

Bir bakýþýndý ayaklarýmý yerden kesen, kaþ çatýþýndý yüreðimi yerle yeksan edip hüzün diyarlarýnda gezdiren. Ve gülüþün... Ýçimde çocuk fýrtýnalarý estiren.

Yanýmda olduðun her an, bir kuþun kanadýna takýlýp, diyar diyar gezer, bir atlýkarýncanýn sýrtýnda daðlar, ovalar geçer, bir kadýnýn eteklerinde delice baþým döner sonra bir pamuk þekerinin rengine kapýlýp pembe düþler görürdüm.

Ben gülleri sever gibi sevdim, kýrmýzýnýn ateþiyle, beyazýn saflýðýyla, pembenin masumiyeti, sarýnýn utangaçlýðýyla, rengârenk, desen desen aldým gönül sarayýma resmettim seni.
Ferhat gibi daðlarý delemedim, Mecnun gibi yollara düþemedim ama bu aþk tek mevsimlik olmasýn ömür boyu sürsün istedim.

Öyle mutlu oldum öyle mutlu oldum ki! En sonunda seni kaybetmekten korktum. Her korktuðumda dört baþý maðrur, aþýlmaz, yýkýlmaz bir dað gibi seni yanýmda buldum.

Ve sonra...
Yine baþýmýn üzerinde esmeye baþladý o hoyrat, o acýmasýz, o kalbi olmayan uðursuz ayrýlýk illeti.

Ayný dünyada ayrý þehirlere kaldýrýp attý, bir bakýþa, bir gülüþe, bir dokunuþa sürgün etti, yarýnlarý düþlerken dünlere hasret býraktý bizi.

Neden, Allah’ým neden! Her seferinde yaþýyorum bu kara yazgýyý ben. Tomurcuk açmýþ dallarýma ayaz vurdu yeniden.

Mektuplar yazdým sana yollar kadar uzun, yiten yýllar kadar ümitsiz. Her bir satýrýnda gözlerimden yaþ, kalemimden kan damladý çaresiz.

Gündüzler bitmek bilmiyor bu þehirde, bir bataklýk gibi her çýrpýnýþta biraz daha çekiyor yok etmeye çalýþýyor benliðimi. Geceler sevimsiz bir filmin tekrarý gibi... Katran karasý gökyüzünde yýldýzlar bile karaborsa, terk edip gitmiþler beni.

Acýyor içim, yanýyor yüreðim, lal olmuþ dilimde sessiz çýðlýklar ardýnda sensizliðimle eriyor, tükeniyorum....
Bir aþkýn gözyaþlarý süzülüyor sessizce daðlýyor içimdeki yarayý... Dindiremiyorum.

Ölüm çare olsa, sonunu düþünmeden
Atacaðým bir uçurumun kenarýndan kendimi.
Ama biliyorum ki,
Kara toprak bile paklamaz beni.
Neden! Neden, sevgili
Hep ayrýlýklar büktü belimizi...

Ýçimde dinmek bilmeyen bir acý.
Acýnýn adý gönül yarasý
Yok, ölüm deðil bunun adý
Aþkýn ardýndan dökülen gözyaþlarý

12.10.2006 / Nilgün SARIGÜL