Þuan saat gecenin derinliklerini gösteriyor. Uyumakla uyumamak arasýnda kalmak gibi bir þeydi benimde yaþadýklarým. Yorgunluk ve uykusuzluk içinde sýzlanýrken kendime sýðýnacak bir yer bulamadým. Kývranýrcasýna, içinde dönelediðim yatak, uçsuz bucaksýz çýkmazlara döndü. Savrulmak mý, yoksa kaybolmak mý?...Beynimin içini kemirircesine dolanan düþünceler, artýk düþüncesizliðe dönüþtü. Ben ne yapýyorum, ne düþünüyorum ya da hangi sonuca varmak istiyorum?..Aklýmdaki sorular ve yanýtsýz cevaplar koskoca soru iþaretinin içerisine gizlenmiþ cevabýný bekliyor…

Ýçimde öyle bir öfke var ki bu gece, çýktýðý an her þeyi yakýp yýkacakmýþ gibi. Zaten bir parçamý almýþ gitmiþ, þimdi yakýnýmdakileri de almak istiyor. Beni anlayan tek dostum, sevgili arkadaþým; gecenin þu vaktinde bile sýðýndýðým duraksýn. Mola verdiðim, nikotin gibi depoladýðým tek dayanak. Aslýnda ne anlatacaðýmý bende bilmiyorum. Bildiðim tek þey sessiz gecenin içinde kendimi kaybettiðim. Þuan tek isteðim seninle konuþmak, çünkü yapayalnýzým. Hiç kimse yok etrafýmda. Serin bir yaz gecesinin sessizliði alabildiðince kaplamýþ her yeri. Ara sýra gelen köpek havlamalarý dýþýnda bir þey duyamýyorum. Ha, birde Ýlhan Ýrem’in sakinleþtirici sesinden dinlediðim “ Anlasana!” melodileri. Bazen de gözlerimden süzülen yaþlar ve çýkarttýðý hýçkýrýk sesi. Eee, baþkada ses yok iþte. Bahçeden süzülen loþ ýþýk ve bilgisayar ekranýndan direkt gözüme vuran keskin ýþýk azýcýk var olan uykumu da alýp gitti. Bense tuþlarýn üzerinde hareket eden parmaklarým dýþýnda robotlaþmýþ bir vaziyetteyim. Aslýnda ben þuanda kendimi kaybettim, bulamýyorum. Sen beni bulursan haber verir misin?...

Þuan Mustafa karþýmda oturmuþ ve benim zýrvalamalarýmý dinliyor. Gecenin bu vaktindeki saçmalýklarýma kýzýyor, sabýrsýzlýkla daha neler saçmalayacaðýmý bekliyor biliyorum.

Üþümeye baþladým, diþlerim vuruyor birbirine, galiba zýrvalamam devam etmeyecek. Dinlene bilirsin… Offff, yaaa! Ne diyorum ben?.. Ne saçmalýyorum? Þuraya kadar yazdýklarýmdan bir þey anlamadýðýna bahse girerim. Girdim bile…

Ne mi oldu?..
Ne olmadý ki!..
Moralim çok bozuk. Aklým çok karýþýk. N’olur, beni sadece dinle!
Soru soma! Ayrýca da karýþma, aðlamak istiyorum.
Beni anla, lütfen! Ýlhan Ýrem gibi bende “anlasana!” diyorum iþte…

Bu akþam babam geldi… “ Eee, ne güzel, ne var bunda” diyorsun. Ama her zamanki gibi olmadý. Son zamanlardaki konuþmamýz tartýþmaya döndü. Ýlk defa babamdan bir tokat yedim. Aslýnda o tokatýn acýsý deðildi canýmý acýtan. Babamýn beni anlamak istememesiydi. Anlamýyor, kimse beni anlamýyor, anlamýyor iþte!...

Ben ailemi çok seviyorum. Onlarý bu yaþýma kadar hiç kýrmadým, her zaman onlarýn beklentisini gerçekleþtirmek için çaba gösterim. Tek çocuk olmanýn altýnda ezildiðim günlerde bile bir defa olsun “of!” demedim. Ama þimdi yapamam, evlenemem! Onlarý kýrmamak için kendimi kýramam.

Evlenmek nedir? Biriyle ev alýp ayný evde yaþamak mýdýr? Ben böyle bir evlilik istemiyorum. Ben aslýnda hiç evlenmek istemiyorum. Ýþte babam bu kelimeyi duyunca çýldýrdý. Neden diye ýsrar ediyor. Biri mi var, söyle diyor… Ne deseydim? Ben birini çok sevdim ama evlimi çýktý deseydim. Ben onu çok sevmiþim be arkadaþ… Bir tarafým ondan delicesine nefret ederken, diðer tarafým çýlgýncasýna onu istiyor. Ben bu karmaþalý aþk selinin içinde nasýl evlenirim? Hele de hiç tanýmadýðým biriyle…

Biliyor musun? Ýlk defa annemle babamýn tartýþtýðýna þahit oldum, ilk defa bu evde mutsuzluk gördüm. Ýlk defa babamdan tokat yedim, ilk defa aileme acý çektirdim. Ama onlara açýklama yapamadým. “ Ben hayatým boyunca evlenmeyeceðim, bana evlilik demeyin, her bulduðunuzu benimle tanýþtýrmak istemeyin” diye isyan ettim. Nedensiz hiçbir þey olmayacaðýný herkes biliyor. Ve belki de þimdi akýllarýndan neler geçiriyorlar. Onlarýn beynini okumak için neler vermezdim. Hani derler ya “umutsuz yarýnlar” diye, bende artýk umutsuz yarýnlarýmý bekliyorum?..

Aslýnda þu stresli iþ hayatý bile bir kaçýþtý benim için. Bir patronun ve bir sürü personelin ve derdi hiç bitmeyen öðrencileri çekmek bile bir kaçýþtý. Oradan oraya koþturma beynimin içindeki çýkmazlardan uzaklaþtýrýyordu. Yoksa bunca yorgunluða deðer miydi? Çalýþmasam ne olacak, ya da basit bir iþte olsam ne olacak… Sanki maddi ihtiyacým vardý. Ama ailemin yanýnda olmak, her geçen gün sorunlarý arttýrýyordu, diðer yanda da ulaþýlmasý mümkün olmayan aþk maceram… Ben ne kadar büyük bir hata yapmýþým, deðmeyecek insana nasýlda hayatýmý baðlamýþým. Þimdi ise geri dönemiyorum, þimdi sýfýrdan duygularýma baþlayamýyorum…Arkadaþým, ne yapacaðým ben?..

Offfff! Ne kadar gevezelik yaptým. Þimdi gerçekten sen karþýmda olsaydýn “ yeter Nur” diye isyan ederdin. Ama ben sana sarýlýp aðlamak isterdim, seni çýldýrtana kadar…..