tahinle pekmez gibi,
annenle baban,
ikisi ayrý ayrý güzel olabilirler
ama ben,
bir araya gelerek oluþturduklarý
seni seviyorum.

gözlerinin içine baktýðýmda diyorum ki,
evet bu yüzden evlenmiþ olsalar gerek,
gözlerinin o koyu yeþilimsi renginin
genetik metaryelini oluþturabilmek için.

olaya bu gözle bakýnca
kýskanýyorum babaný.
kimbilir ne kadar gururlanýyordur kendinle
senin oluþmana vesile olduðu için.

sadece ben deðil, seni görmüþ olsalardý,
Leonardo da Vinci ya da Van Gogh bile kýskanýrdý,
babaný yapmýþ olduðu sanattan ötürü

düþünsene bir kere,
annenin kahverengi gözlerine baktýðýnda
kendi açýk yeþil gözleri ile karýþýnca,
senin o koyu yeþil gözlerin oluþucaðýný nasýl da tahmin etmiþ?
nasýl da bu güzelliði oluþturmak için hayatýný vakfetmiþ.
bu nasýl silgisi olmayan bir sanattýr.
ne büyük bir ustalýktýr.

iþe bu yönden bakýlýnca baban kýskanýlacak adam...
keþke bende onun kadar büyük bir sanatçý olabilsem diyorum.
ama sonra biraz düþününce
iyi ki kendimim diyorum.
valla iyi ki de kendimim
baban olsaydým,
o gözlere hep þevkatle bakardým.
Oysa ben o gözlere þehvetle bakabiliyorum.
belki öyle büyük bir sanatçý deðilim ama
o sanat tarafýndan seviliyorum