Önünde duranýn bu tren,
Ruhundan geçer,
Sana dizildi bu her vagon,
Oku avuçlarýmý yeter..

Bin asýrlardýr yakar tenini,
Taþ, diken alaþýmý
daðlarýnýn,
Aðlasan sönmez ateþi,
Avucuna konan kelebeklerin neden,
Çamurlu ayakalarý dersin de,
Neden rengarenk kanatlarý göremezsin,
Gözlerin güneþe dönük deðil,
Kalbinden uzanan boynundan kalýn saçlarýn,
Örtmüþ göz kapaklarýný,
Gözlerin ýþýða dönük,
Bebekleri anlamaz bulutlardan..

Kumumu koydum bir kenara,
Ýnan kalbimdir konuþan,
Ama yanýndaki çiçek için kimse kutsamaz yaban otunu,
Ve sen alýp her saniye ondan,
Vermedikçe tek bir dakika,
Yolunup atýlmasý gereken sensin,
Çiçek deðil..
Ama herkesin yollarý vardýr,
Ve hergün herkese yeni bir yol vardýr..

Lunaparkýn ýþýklarýný gören,
Babasýnýn eli elinde belki,
Ve belki çok da nadir giderler oraya,
O çocuðun,
Kalbindeki deniz renginde bir yer var,
Var, ben görmedim,
Bütün çöp poþetlerini
yýrttýðýnda,
Ya da damlayýp aktýðýnda
özgürlüðe,
Açýlýp kapanan, o yalan,
Bilmeyip de bilen rolleri yapan,
Aðýzlarýn sesine kapattýðýnda
kulaklarýný,
Birer birer sendeleyip düþünce kocakarýlar,
Dedeler yutunca bastonlarýný,
Zaten hepi topu bir ömür deyip de,
Kibarca reddedince sana miras býraktýklarý,
O rutubetli ikinci el hayatlarýný,
Emin ol,
Göreceksin,
Sonuna kadar sarýlýrsan dizginlere,
Güleceksin..

Çünkü o çocuðun,
Kalbindeki deniz renginde bir hayat var,
Ama giymemelisin sana miras kalan o eski ceketi,
Giysen de bari,
Ýlikleme düðmelerini..