Zifiri karanlýk hayat önünde sere serpe duruyor. Gittikçe daralan yollar artýk canýna tak etmek üzere ve dayanma gücün her geçen gün tükeniyor. Aþýrý dozda gelen hüzünle çatlamaya yüz tutmuþ damarlarýn yaptýðý basýnç hýzla büyüyor. Bunalmýþlýðýn getirisi kara dumanlar sarmýþ etrafýný. ‘Bir çýkar yol olmalý’ diye düþünüyorsun. Artmakta olan ve seni yerle bir eden bunca eleme karþý yýkýlmadan durabilme sýnýrýn nedir ki? *Akropodion’dan **Vertex’e kadar tüm vücudunu ruhun da dahil olmak üzere yavaþ yavaþ kaplayarak ele geçiren karartý seni yok etmeye hazýr. Üst üste bindikçe aðýrlaþan bu yükün taþýnamaz hale gelmesini çekilebilir kýlan þey ne peki?

Ayak parmaklarýnýn ucunda yükselerek çaktýrmadan küçük bir umuda bakýnýyorsun. Yolunu þaþýrmýþ bir güneþ ýþýðý uðrar belki. Ya da zaten bunu hak ettiðini düþünerek, bilerek bir lütufun elini uzatmasýný bekleyerek hayattasýn. Her þeye raðmen yaþama sebebin bu mu? Biranda gökyüzünden bir ýþýk süzmesinin gelip, o taþýnamaz aðýrlýklarý pamuða dönüþtürerek seni huzura kavuþturmasý beklentisi. Ümide inanmak. Ne olursa olsun derinden gelen sinsi pesimist sese kulaklarýný týkamak. Belki de bu acizliðin olaðan bir sonucu. Evet, ‘belki de’ deðil, gerçekten öyle.
Küllerinden doðarak yeniden hayata baþlama temennisinin gerçekleþebilme ihtimaline býraktýn sen kendini. Birinin kalkýp ýþýklarý açmasýný gözetiyorsun. Çünkü senin kolun oraya uzanmýyor ve avunuyorsun bir takviye kuvvetin gelebileceði umusuyla.

Umarsýzsýn. Ýçindeki kuvvetli mucize arzusu seni hala yaþayabilir kýlýyor. Sanýrým böyle bir durumda içimizdeki küçük bir hayat kýrpýntýsýný harekete geçirecek tek þey bu. Ne dersin, sence bir mucize olacak mý?


*Akropodion: En uzun ayak parmaðýnýn distal (en uç) noktasý.
**Vertex: Baþ Frankfurt düzlemindeyken, median sagittal hatta baþýn en tepe noktasý.