Sancý



“yýrtýlan ve parçalanan bir þeyler olmalý mutlaka
hiç durmadan yýrtýlan ve parçalanan bir þeyler”



Kafamý kaldýrdým. Bütün bir günün yargunluðu ve dev cüssesiyle denize çekiliyordu güneþ. Sessiz sedasýz terk ediyordu göðün maviliðini. Doðanýn bu deviniminde her þeyin koyu olan yaný görünmeye baþlamýþtý. Gözlerimi kapadým bir süre. Rüzgârýn bedenimde dolanýþýný duyumsamaya çalýþtým. Bir kadýn eli gibi saçlarýmý okþamaya baþladý. Gövdemde gezdiriyordu ellerini. Arkama yaslandým ve beni seviþini dinledim. O anda zihnim tertemizdi. Ne cevapsýz sorular ne de yapmam gerekenlerin oluþturduðu bir balçýk yýðýný vardý kafamda. Aynýlýðýn üzerime oturup nefesimi kesinceye kadar beni boðazlamasýndan sýkýlmýþtým. Bir yerlere koþup haykýrmalýydým, bir þeyler parçalanmalýydý. Ýçimde soluyan ve susmasý için her gün yalvardýðým o vahþi hayvan bir yerleri yakýp yýkmalýydý. Bir sese ihtiyaç duyuyordum. Ayný melodiyi ayný tondan üfleyen bir nefese... Oysa hiç kimse yoktu yanýmda. Boþlukta yankýlanan sesim ve ben öylece sürdürüyorduk yaþamýmýzý. Bir þeyler deðiþmeliydi içimde, doðanýn bu hareketliliðine karþý durgun kalamazdým. Üþümeye baþladým. Oturduðum banktan kalkýp sahil boyunca yürüdüm. Yanýmdan koþarak geçen insanlara baktým, nasýl da yaþamak istiyorlardý. Çimlerde oynayan köpekleri seyrettim bir süre. Nefes nefese kaldýklarý zaman umarsýzca býrakýveriyorlardý gövdelerini yeþilliðin orta yerine. Pembe dilleri girip çýkýyordu diþlerinin arasýndan. Biraz soluklanýnca tekrar boðuþmaya baþlýyorlardý. Ýyot kokusuna karýþýyordu nefeslerin kokusu. Terlemiþ avuçlar bir birinin içinde erimeye hazýr, ýslak dudaklar bir birine deðiyordu. Baktýðým her yerde yalnýzlýðýmý görüyordum. Ondan kaçamayacaðýmý yýllar önce anlamýþtým. Hatýrlamýyorum ilk ne zaman tanýþmýþtýk. Çok eskiden bir gece vakti yataðýma geldi. Sessizce yanýmda uzandý bir süre. Ne çok korkmuþtum. Sonralarý alýþtým. Bazen hiç istemediðim zamanlarda beliriverirdi yanýmda. Çýðlýklarýmla yýrtmak isterdim duvarlarý o zamanlar. Bazen de hiç gitmesin isterdim yanýmdan. Hiç gitmedi zaten. Kalabalýklarýn uðultusu beynimi týrmalarken hep yanýmda oldu ve beni korudu tüm bunlardan. Onunla yaþamayý öðrenmiþtim. Daha doðrusu mutlu olmayý... Kimileri için karabasandan farksýz olan yalnýzlýk, haykýrýþým olmuþtu çýðlýklarýmla duvarlarý yýkamadýðým zamanlarda. Bütün bunlar geçiyordu aklýmdan. Sözler ve sorular… Galiba tek baþýnalýðýn bir yan etkisiydi bu. Direnmenin –hem de en acý verici nokrasýnda- yorgunluða dönüþtüðü anlara özel, sancýlý dakikalardý. Birbirini tetikleyen düzinelerce bomba içimde patlamaya hazýrdý.
Çarþýya doðru yaklaþtýkça kalabalýðýn uðultusu belirginleþiyordu. Yanýmdan geçen insanlarýn yüzlerine bakýyordum. Hepsinde benzer bakýþlar, ayný ifadeler... Iþýklardan karþýya geçtim. Ve o uðultu... Vapurdan inen insanlar, otobüsten inen insanlar, ara sokaklardan çýkan insanlar... Baþ döndürücü bir hýzla üzerime doðru geliyorlardý. Sözcükler birbirine karýþýyor, içi içine giren sesler yapýþkan bir sývý gibi içime doluyordu. Midem bulanmaya baþlamýþtý. Bir boþluk, sessiz bir yer aradým. Her yerde onlar vardý. Her yeri sahte bir sýradanlýkla kaplamýþlardý. Baþým dönmeye baþladý. Bütün görüntüler yer deðiþtiriyordu zihnimde. Sesler þekil deðiþtirmiþ metalik bir uðultu biçimde kulaklarýmý parçalamaya çalýþýyordu. Her yerim dolmuþtu onlarla. Kemirgen fareler gibi hiç durmadan bir leþi parçalýyorlardý içimde. Aðýzlarýndan akan kaný iþtahla ellerini tersiyle siliyor bir ýsýrýk daha alabilmek için aðýzlarýndaki lokmayý yutmaya çalýþýyorlardý. Ýçimde týrpanlanan bütün bunlara karþý koyamýyordum. Dayanamadým. Kara bir boþluk gibi açýldý aðzým. Karným taþ kesmiþti. Diþlerimin arasýnda sýzan ekþi sývýyý tükürdüm önce. Sonra da bütün gücümle içimde olan her þeyi çýkarttým. Bütün o sorularý, yapýlmasý gerekenleri ve o iðrenç uðultuyu caddenin ortasýna kusmuþtum.