Benim aklýmýn ermeye baþladýðý çaðlar
çok erken idi.
Bebektim,babamýn kucaðýnda idim,Of!Çok
yanýyordum,caným çok acýyordu.
Tüm vücudum,yanýk ilaçlarý ile kaplý,bir
akþam üzeri,Babacýðýmýn kucaðýnda
arka bahçemizin,çitleri uzantýsýnda,bir
saða bir sola,devam eden,gidip gelmelerimiz.
Birbuçuk yaþýmdayým.
Evde,gidip mangalýn üzerindeki,koca bir kazan
kaynar suyu üzerime boca ediyorum.
Annem nerede?
Geçti bu yanýk acýsý,izi bile kalmadý.
Yine ayný yaþýn,ikinci yarýsýnda,
Gece kaným acýktý,uyandým.Anneme yöneldim,
ama ondan,bir küçük tekme yiyorum!
Bu üçleniyor.
Babacýðým uyumuyormuþ!Anneme:Bana musafý
ver diyor,veriliyor,O musafý öpüyör ve diyor ki:
Yarýn seni,bu evde görürsem öl.......
Ertesi gün Anne yok. Kýsa sürede,resmen ayrýlýyorlar.