Gece... Kopkoyu bir örtüyle kaplanmýþ bir resim gibiydi o gece Ýstanbul’un çehresi. Aylardan Mayýs’tý. Hani Mayýs’ta alabildiðine sýcak olur ya geceler. Veya öyle olsun ister insan... Ýþte o gece; serinliðini almýþ üzerine, ne kadar baþka olduðunu gösterir gibiydi tüm güzelliðiyle. Boðaz yine her zamanki gibi ýþýl ýþýldý. Aslýnda Ýstanbul’un zamana inat yitirmediði tek þey; gecenin karanlýðýnda bir yýldýz gibi parlayan Boðaz’ýn güzelliðiydi belki de...
   Kadýn ýssýz geceye eþlik edercesine yavaþ ve sessizce yürüyordu sokaklarda. Bir an duraksadý. O kadar uzun zamandýr yürüyordu ki nerede olduðunu anýmsayamadý bir süre. Yorulmuþtu. Gözüne bir bank kestirdi ve kendini yavaþça bankýn üzerine býraktý. O kadar yavaþ hareket ediyordu ki üzerinde bir aðýrlýðý taþýrcasýna zorlanýyordu. Rahatladýðýný hissetti. Sanki bedenine iþlemiþ yorgunluðu banka býrakmýþtý geri almamak üzere... Baþýný kaldýrdý, çevresine baktý. Bomboþ bir sokak... Hafifçe yanan bir sokak lambasý ve birkaç kedi köpek; yani sokaðýn küçük sahipleri. Bir süre onlarý izledi. Sonra gözleri koluna odaklandý. Iþýl ýþýl parýldayan saati gözünü aldý. Baktý, saat gecenin ikisi olmuþtu. O ise hala sokaklardaydý. Durdu, etrafýna bakýndý tekrar. Bir insan yüzü arayýþýndaydý sanki. Sonra doðruldu yerinden. Çantasýný aldý sakince. Ve bir týkýrtý sesi duyuldu birden... Çantasýnýn aralýk olan aðzýndan düþen çakmaðýnýn sesiydi bu. O da farkýndaydý ama dönüp bakmadý bile. Aslýnda bir sigara yaksaydý þimdi, tam þimdi dumanýyla kaplasaydý yorgun bedenini. Düþündü ama vazgeçti. Sokaðýn sonuna doðru yürüdü. Ve küçük bir caddeye vardý. Köþede bekleyen taksiye yöneldi. Kapýyý açtý, arka koltuða oturdu. Taksiciye gitmek istediði yeri söyledi. Yol boyunca sürekli düþündü. Camdan yansýyan suretiyle gözgöze gelmemeye gayret gösteriyordu. Öyle ki kendisiyle yüzleþmekten korkar haldeydi. O sýrada taksicinin onu süzen bakýþlarýný farketti. Fakat önemseyemeyecek kadar boþvermiþ haldeydi.
   Dalmýþtý...Bedeni aracýn hareketinin yarattýðý ritme alýþmýþ gibiydi. Birdenbire hareket kesildi. Gözlerini kaldýrdý. Taksiciye baktý, birþeyler söylüyordu. ‘Geldik abla!’ cümlesini duyar gibi oldu. Çantasýndan çýkardýðý bir miktar parayý adama uzattý. Ve çabucak dýþarý attý kendisini. Sanki az önce yorgunluktan bitkin düþen o deðilmiþcesine çevik bir hareketle indi taksiden. Apartmanýn kapýsýna doðru yürüdü. Apartmanýn çevresinde küçük bir çocuk gördü. Üstü baþý kir içinde, pantolonu yýrtýk, ceketinin kollarý ise ellerini kapatmýþ, gizler gibiydi...Çocuða doðru yöneldi. Yakýnlaþtýkça çocuðun o masum güzelliðini farketti. Bu kapkaranlýk gecede görebileceði en güzel þeydi bu belki de. Masmavi bir çift göz ve sapsarý saçlar. Sanki gecenin karanlýðýna inat, insanýn gözünü alan renklerle kuþanmýþ gibiydi. ‘‘Adýn ne?’’ diye sordu çocuða. ‘‘Rüzgar.’’ dedi küçük çocuk. Sonra ‘‘Sokakta mý yaþýyorsun?’’ diye sordu yine kadýn. ‘‘Evet’’ dedi çocuk, utançtan baþýný eðerek. ‘‘Nasýl yaþýyorsun sokakta? Zor deðil mi?’’ dedi kadýn. ‘‘Zor, evet’’ dedi çocuk. ‘‘Ama alýþtým. Çünkü alýþýyorsun zamanla herþeye...’’ diye de ekledi. ‘‘Bak benim evim burasý. Ýçeri gelmek ister misin?’’ diye sordu kadýn apartmaný iþaret ederek. Çocuk cevap vermeden koþmaya baþladý. Ve kayboldu gecenin içinde. Hayatýn içinde kaybolduðu gibi...
   Çocuðun kaçýþýna anlam verememiþti kadýn. Bir süre arkasýndan baktý ve sonra baþýný diðer tarafa çevirdi. Apartmana yöneldi bakýþlarý. Küçük ve gayet eski bir yapýydý. Eski olduðu için duvar boyalarý dökülmüþtü. Bir süre apartmana býraktý bakýþlarýný. Kendisini görür gibi oldu. Yorgun, umutsuz ve çaresiz... Bir an aðlamaklý oldu. Durdu. Sanki çevresinde onu izleyen insanlar varmýþcasýna utandý. Ýçeri doðru koþtu. Giriþ katýndaki evinin kapýsýný açtý, içeri girdi. Ýþte tam o an, sanki dünya deðiþmiþti onun için. Gerçek dünyadan kendi küçük dünyasýna dönmüþ gibiydi. Eski kanepenin üzerinde buldu kendisini. Gözleri tavandaydý þimdi. Bomboþ, dümdüz bir duvardaydý bakýþlarý...
   Ne kadar uzun bir gündü onun için. Hiç bitmeyecek sanmýþtý. Ama bitmiþti iþte. Ve biten yalnýzca bir gün deðildi, biten bir sevgi de vardý. ‘‘Aslýnda sevgi bitmez ki.’’ diye söylendi kendi kendine. Düþündü. Ayrýlýðýn acýsýyla tanýþtýðýnýn farkýna varmýþtý. Doðruldu. Kanepenin üzerinde bacaklarýný gövdesine doðru çekerek oturdu. Küçüldü yavaþça, iyice azaldý... Kabuðuna çekildi. Kendi dünyasýnda olmanýn verdiði rahatlýkla içinde biriken öfkeyi ve acýyý býraktý ruhundan dýþarý. Gözleri doldu. Aðlýyordu, küçük bir kýz çocuðu gibi. Babasýný anýmsadý o an. Þimdi onun omzunda aðlýyor olmayý düþledi. Aðlamaklý yüzüne hafif bir tebessüm yerleþti. Yerdeki çantasýný aldý, içinden küçük aynasýný çýkardý. Kendi suretiyle yüzleþebilecek cesareti toplamýþtý. Kendi dünyasýnda olmanýn verdiði cesaretti bu. Yalnýz onun olan dünyasýnda... Sonra aynayý yavaþça doðrulttu. Yüzünü kaldýrdý, aynaya baktý. Bir an için kendini tanýyamadý. Yüzü ona bir palyaçonun suretini andýrdý. Makyajý akmýþtý. Yüzü akýl almaz bir renk cümbüþündeydi. Küçükken annesinin odasýnda gizlice yaptýðý makyajlar, daha doðrusu makyaj denemeleri geldi aklýna. Yine gayri-ihtiyari gülümsedi. Aðlamak hiç yakýþmamýþtý ona. Farkýna vardý bu durumun. Kalktý, duþa girdi. Üzerini deðiþtirdi. Ve tekrar salona döndü. Müzik setine bir cd yerleþtirdi. Sesini sonuna kadar açtý. Ve baðýra çaðýra eþlik etmeye baþladý:

   ‘‘Belki þehre bir film gelir
   Bir güzel orman olur
   Yazýlarda
   Ýklim deðiþir Akdeniz olur
   Gülümse...’’

   Gülümsedi olanlara inat. Farkýna vardý yaþamýn ayrýlýklarla yenilendiðinin. Ve bedenini býrakýp uykuya yepyeni bir günün umuduyla gözlerini kapadý...Çünkü ‘‘Alýþýyorsun zamanla herþeye...’’