Hava sýcakla soðuk arasýndaydý. Kendini ince bir hýrkayla dýþarý atmýþ hayatý yaþamaya karar vermiþti. Dolaþtý hiç görmediði ama kendine ait olan sokaklarda. Her sokak bitiþi bir diðerine açýldýkça daha bir kendini buluyordu.

Gözlerinden bir damla yaþ süzüldü yanaklarýndan dudaðýna doðru tuzlu, acýlarý, sevinçleri, hüznü, mutluluðu yüklenmiþ bir damla gözyaþý...

Yuttu onu, acýlar, sevinçler, hüzün ve mutluluk bir kez daha içindeydi.

Sonra kendini birden kalabalýðýn içinde buluverdi. Caddeye açýlan bir sokaktan çýkmýþ olduðunu anladý.

Çarpa, çarpa yürüdü kalabalýðýn arasýnda. Herbirinin yüzü, sesi, kiþiliði farklý ama ayný insanlarýn arasýnda. Hepsi “ben” di iþte diye düþündü sadece koca bir “ben” ler.

Gözlerinden akan yaþlar çoðalmaya baþladý. Gözyaþlarý adýmlarýnýn altýnda kaybolmaya baþlarken hýzýný attýrdý. Koþar adýmlarla kalabalýðýn içinden rüzgar gibi geçmeye baþladý. Kimse görmüyordu zaten onu bu zaman karmaþasýnda. O gözyaþlarýný geride býrakmanýn telaþýndayken kalabalýk zamaný geride býrakmanýn telaþýndaydý.

Ben ve zaman ikilisinin biraraya getirildiði ve kendisine “yaþamak” adý verildiði bir kalabalýk vardý.

Herþey bir seçimken bahaneler bulmuþlardý onlar. Bir ben yaratmýþlardý. Çoðu zaman hýrslý, baþarý odaklý, kendinden baþkasýný düþünmeyen, önem vermiyen bir ben yaratmýþlardý. Ve ne yapacaklarýný seçmiþlerdi. Yapmak istemedikleri þeylerdeyse saygýsýzca zamaným yok diyerek onu suçlamayý bilmiþlerdi.

Ben ve zaman. Ben ve zaman ayrýlmaz ikili olmuþtu.

Oysa dýþarýdaydý. Ben de deðildi zamaný da vardý sokakta, kalabalýkta yürüyecek kadar. Sonra adýmlarý yavaþladý, yorulmuþtu. Bedenide ruhu kadar yorgundu artýk. Bedenini dinlendirmek kolaydý. Bir an durdu soluk soluðaydý. Derin derin nefes alýyor bir yandan da etrafýna bakýyordu. Üzüldü etrafýnda gördüðü insanlara.

Kafasýný meþgul eden binlerce düþünce arasýndan birini seçti. Birþeyler deðiþmeliydi. Birþeyler diye düþündü. Ve bu deðiþimin önce kendinden baþlamasý gerektiðine karar verdi.

Yorgun bedeni yavaþ adýmlarla yürürken karþýsýna bir yol ayrýmý çýkmýþtý. Ya eski ben’e geri dönecek ya da bilmediði bir deðiþikliðe doðru bir adým atacaktý.

En önemlisiydi baþlamak. Baþlamak herþeydir diye düþündü. Ertelemekse kendini kandýrmanýn ötesinde kýsa yoldan yenik bir sonuç elde etmektir diye düþündü.

Bu sefer ertelemek yoktu.Deðiþim demiþti ve buna kendinden baþlayacaktý. O zaman bir adým atmalýydý deðiþime doðru.

Seçimini yapmýþ olmanýn huzuruyla ve baþlamanýn güzelliðiyle yeni bir yola “merhaba” dedi.