Yalnýzlýk kimi zaman tercih edilse de insanýn elinde olmayan bir durumdur. En son arkadaþýnýz kapýdan çýktýðýnda o geliverir evinizin baþ köþesine. Sýrnaþýk, yapýþkan ve arsýzdýr. Defalarca kovmanýza raðmen en yakýnýnýzdadýr o artýk. Bazen kocaman bir labirent gibidir. Çýkýþ yolu bulduðunuzu sandýðýnýzda duvara toslarsýnýz var gücünüzle. Geri dönseniz bir dert dönmeseniz bin dert. Pes ettiðinizde yukarýdan bir elin sizi çekip çýkarmasýný beklersiniz ama yoktur. Olsa zaten yalnýz deðilsinizdir.
Akþam üstü fýrýndan çýkardýðýnýz mis gibi keki, dumaný üstünde bir bardak demli çayý paylaþacak birilerini ararsýnýz. Pencere önünde durup gelip geçeni izlersiniz. Kapý arkasýnda bekleyip, apartmandan inip çýkanlarýn kapýnýzý çalarak hal hatýr sormalarý için dua edersiniz. Ýki kelime konuþmaya hasret kalýrsýnýz. Hastalandýðýnýzda sadece ateþinize bakmak için bile olsa bir dost eli ararsýnýz.
Arsýz, sýrnaþýk, yapýþkan yalnýzlýk hayatýnýza girdiðinde her þeyden elinizi eteðinizi çekersiniz. Sabah kahvaltý hazýrlamaya üþenir, kendinize yemek bile yapmazsýnýz. Bazen kitaplara sýðýnýrsýnýz. Karakterler en yakýn arkadaþlarýnýz olur. Bir köþede sessiz ve sabýrla bekleyen yalnýzlýk kitabýn son sayfasýný çevirdiðinizde tekrar çýkýverir ortaya.
Ýnsan sesi duymak için balkonda oturursunuz saatlerce. Birbirleriyle konuþarak, gülerek geçip gidenlerin arkasýndan bakakalýrsýnýz öylece. Kendinize “keþke benimde bir arkadaþým olsaydý” dediðinizi duyarsýnýz.
Sonra aynalar girer hayatýnýza orada kendinizi gördüðünüz halde baþka biri varmýþ gibi sohbet edersiniz. Gençlik yýllarýnýzý anlatýrsýnýz okul anýlarýnýzý, aþklarýnýzý. Kah gülersiniz kah aðlarsýnýz. Yalnýzlýðýn vazgeçilmez arkadaþý depresyon da sizin eve yerleþir. Onlar mutludur, hallerinden memnundur ama siz deðilsinizdir. Günler geçtikçe daha bir kapanýrsýnýz hem içinize hem evinize. Gücünüz kalmaz artýk yaþamaya. Ne evden dýþarý çýkabilirsiniz nede arkadaþ edinecek bir ortam bulabilirsiniz kendinize. Eðer kader yaþamýnýzda bir deðiþiklik yapmaya karar verip de tesadüfen birini yollamazsa hayatýnýza siz artýk hep yalnýzsýnýzdýr.
Ýnsanlarýn deðerini kaybedince anlarsýnýz ama kazanmak için hiç bir þey yapmazsýnýz. Bir süre sonra arsýz, sýrnaþýk, yapýþkan yalnýzlýk sizinle konuþmaya baþlar. En yakýn dostunuz olduðunuza inandýrýr sizi güveninizi kazanýr. “Herkes gitti ama ben buradayým her zaman yanýndayým” der. Öylece kanýverirsiniz ona. Sonu gelmez bir iliþki kurarsýnýz. Ve artýk hep yalnýz kalýrsýnýz.