Okuduðunuz bu yazý aslýnda bir resim,
Ýçinizde þekil alacak…
Bakmayýn siz o harf denen kara þekillere,
Renklerini sizin seçtiðiniz,
En güzel resim belki de...

***
Bakýn, küçük bir çocuðun eline geçmiþ boya kalemleri ve kâðýt…
—Haydi, bakalým ufaklýk, çiz bir bayram resmi…
Üst kenarýna okul bahçesinden fýrlarken çizdi kendini önce, yanýnda yöresinde yaþýtlarý,
Belli ki tatil, ilk aklýna gelen þeydi…
Sonra annesini ve babasýný çizdi,
Ellerini hemencecik öpüp, aldý bayram harçlýðýný…
Ve aç bir sevinçle, marketin önünde þekil verdi kendine…

Bir oda, bayram gibi süslenmiþ belli…
Babaannesi ya da anneannesiydi galiba kanepede oturan…
Bir de dede çizdi, sakalý olmayan...
Ailesini ve kendisini kapýdan çýkarken resmetti acelece,
Ne zaman gelmiþlerdi de gidiyorlardý…
Yaþlýlar arka planda, biraz hüzünlü, boyunlarý bükük…
Tabii, yeterince uzun kalmamýþlardý o güzel evde,
Keþke…

Sonra, çok önemsemediði bayramlýklarý ve her daim yeni ayakkabýlarý ile çizdi kendini, Kocaman bir parkta...
Yanýnda arkadaþlarý yok, yalnýz…
Gökyüzü de bir bayram gününe yakýþmayacak kadar gri…

Ama o…
Çok öncelerin çocuðu olsa, yataðýnýn baþucuna, kýyafetler çizerdi hevesle,
Yastýðýnýn altýna özenle konmuþ bir çift de pýrýl pýrýl ayakkabý,
Güneþli bir havada, arkadaþlarý ile þeker toplardý kapý kapý,
Öncelerin çocuðu olsa, torbasý rengârenk þekerlerle doldukça mutlu olurdu,
Harçlýðýn miktarýna baðlý olmazdý sevinci…
—Yeter… Diyor sonra. Þimdi okula gideceðim, oradan da dershaneye, akþama da öðretmen gelecek… Matematik… Matematik…
Sað alt köþeye ise imzasýný atýyor, bir arabanýn içinden el sallarken,
Belli ki uzaklara tatile gidiyor,
Ama neyse ki gülümsüyor…
Neyse ki o bir çocuk…

***
Yaþý ya 18, ya da 20...
—Bayramlarý çiz ey genç insan, yarýnýn bayramlarý...
—Tamam. Diyor biraz býkkýn…
—Tek bir þey çizeceðim…
Kâðýdýn tam ortasýna kocaman bir yatak üzerine yapýþmýþ özensiz bir þekil karalýyor isteksizce…
Bayram diyince aklýna uyku geldi besbelli…
Neþesiz, rüyasýz, renksiz, derin bir uyku…
O öncelerin genci olsa…
Bayram namazýnda babasýnýn yanýnda þekillendirirdi kendini, dua ederken…
Ramazan sonrasý, ilk özenli sofrayý kurardý annesi ile birlikte…
Neþe içinde cývýl cývýl kýyafetlerle ailesinin yanýnda boy gösterirdi,
Gülümserdi akrabalarýnýn elini öperken…
—Ýþte bu… Dedi sonra, kâðýdý uzatarak…
—Yeter!… Bayram sonrasý sýnavým var… Çalýþmam gerek…
Sonra imzasýný attý neredeyse boþ sayfanýn üst köþesine,
Yine yataktan bir televizyon izlerken…
Daðýnýk odasýnýn aralýk kapýsýndan görünen yüz de annesinin…
“Haydi, kalk diyor” galiba…
Ama o duymuyor…
Çünkü o yorgun… Çok yorgun…

***
Ýþte benim bayramým…
Hemen yaný baþýmda ki can ailemle,
Yanýnda olamadýðým uzaklarda ki sevdiklerimle…
Anlayacaðýnýz kalabalýk bir resim,
Ve rengârenk…
Ve bayramlar kadar temiz…

Öncelerin bayramý olsaydý…
Alýnan bayramlýklarýmý giymiþ, eteklerimi savururken çizerdim kendimi, çiçek çiçek…
Bayramlaþmaya gitmek için hevesli, yollarda resmederdim kendimi,
Gurbet bayramlarýnda, komþuyu zile basarken boyardým,
Ona kolonya þeker ikram derken…
Onu uðurlarken…
Beklerken çizerdim kendimi…

Þimdilerin bayramýný uðrattým tuvale, þöyle bir…
Artýk bekleyen küçük bir kýz yok, gün bugün bayramýnda
Beklenen bir evlat var, bir abla var, bir ümit var,
Bayramlarýn kolonya kokusunda…

El öperken küçücük, çocuklarýmýn elimi öptüðünü çizdim sonra…
Aileme, sevgilerime sarýlýrken kývrýldý fýrçam…
Hasretin sarý rengi, sevinçlerin pespembe mutluluðu, doldurdu tuvali…
Ve imzamý attým bir köþeye…
Aslýnda biraz suçlu…
Küçük oðlum, üzerinde önemsiz hissettiði bayramlýklarý ile bir parkta yalnýzsa,
Gencecik kýzým, yorgun ve umutsuz beni duymuyorsa…
Ve, bugünün bayramýna attým imzamý;
"Ümit Turpcu…"