Bak haklý çýktý þairler,
kýrýk dökük mýsralarýnda.
Her aþkýn biteceði bir yer varmýþ
zaman kuþaðýnda.
Ne biz ölçüsü olabilirmiþiz
bu düzenin,
ne de bir baþkasý.
Aþk gittiði yere kadar aþkmýþ.

Sen de haklý çýktýn.
Sen de diyordun
bir gün nasýl olsa bitecek diye.
Ýþte bir gün bitti.
Hiç neden bile aramadýk ayrýlýða.

Çok çok balon vardý ufkumuzda,
çok çok gökyüzü,
çok çok deniz
ve pek çok sevgi.
Mavisi bol olan bir renk cümbüþü içindeydik.
Dalgalar karaya vurduðunda.

Biraz da bizi götürdü o dalga,
denizine dönerken usul usul.
Bizi de götürür bakýþlarýnda.
Ve hiç birbirimize sarýlmadýk,
atarken bizi ayrý ayrý kýyýlara.

Dalga ve denizi yem etti bizi.
Tanrýsýnýn ihtirasý uðruna.

Ben en çok da seni götürdüm,
biliyor musun?
Düþtüðüm adaya ...
Yanýma üç þey almam gerekiyordu;
Üç tane sen aldým.
Baþka bir þey gerekmiyordu yalnýzlýðýma.
Zamanýnda yalnýz,
sýkýlýrken yalnýz,
konuþurken yalnýz olmak uðruna
hiçbir zamana býrakmadým
senden tek bir hatýra.

Sen bendesin þimdi.
Ben yalnýzým þimdi.
Ýkimiz en uzaktaki yýldýzýz þimdi.