Ýstemeyerek de olsa doktorun odasýna girdiðinde “Neden buradayým?” sorusu vardý hâlâ aklýnda. Yýllardan beri süregelip üst üste biriken dertlerine bir çýrpýda çare mi bulacaktý sanki? Sýrf ailesinin içi rahat etsin, huzur bulsunlar diye gelmiþti buraya. Belki de ileride “Ben elimden geleni yaptým.” deyip onlarý susturmak için. Kendi de bilmiyordu doðrusunu.
Hemen kaçýp gidecekmiþ gibi yerleþti masanýn önündeki koltuða Doktora bakmaktansa odayý incelemeyi tercih etti. Her ne kadar huzur vermek amacýyla dizayn edilmiþ olsa da genç kadýný daha çok boðuyordu odadaki hava. Hayattan alacaðý bir þey kalmadýðýný fark edip, zoraki yaþama bir son vermeleri gerektiðini düþünen kaç hasta gelip geçmiþti bu odadan ve þu an oturduðu deri koltuktan. Her biri sýkýntýlarýnýn birer parçasýný hediye ederek ayrýlmýþtý sanki. Yeni hastayý ve onun dertlerini de aralarýna katmaya can atarcasýna karþýladýlar genç kadýný. “Ben sizden biri deðilim, olmayacaðým.” dedi kadýn içinden.
Bu sýrada doktor, tanýþma merasiminin sona ermesini bekliyor ve önemli bir iþ yaparmýþ havalarýnda önündeki evraklara bir þeyler kaydediyordu.
******
O kaðýtlarý karalaman boþuna. Senin yazdýðýndan çok daha fazlasý sinmiþ zaten bu odanýn duvarlarýna. Ýþte orda, köþede; kocasý tarafýndan aldatýlan iki çocuklu zavallý bir kadýn. Ne diye gelip, hayatýna yabancý bu insana derdini anlatýyor, kendini acýndýrýyorsun? Zaten kocan seni aþaðýlamýþ yeterince; bunu su yüzüne çýkarýp ikinci kez niye yerin dibine geçiyorsun? Git kendine bir boþanma avukatý bul.
Hele sevgilisi terk etti diye artýk yaþayamayacaðýný düþünerek bir kutu hap yutan lise öðrencisine ne demeli? Ulan memlekette erkek mi kalmadý? Yýllar sonra seni hizmetçi gibi kullanacak, gerektiðinde dayak yiyeceðin o herif için mi yapýyorsun bunlarý? Sen o zaman da sýkýþtýn mý çareyi doktorda ararsýn. Ya da yýllar önce deneyip de iþe yaramayan haplarda… Hani belki bu sefer sana yardýmcý olurlar!
En ilginci de Mukaddes Abla. Fiþte takýlý unuturum korkusuyla gittiði her yere, elinde kadim dostu ütüyle giden… Ah be ablacým, sen evdeki bütün ütüleri at daha iyi.
Nermin Teyze gülüyorsun ama sana ne demeli? Evin kirlenecek diye yýllar yýlý kimseyi sokmadýn evine. Yalnýz kaldýn; benim durumuma düþtün sen de…
Ben … Belki benim hikayem de eklenmeli onlarýn arasýna. Ama benim bir hikayem yok ki! Ben sadece çok yalnýzým. Caddelerde öylesine, baþýboþ geziniyorum bazen. Bir nebze olsun yalnýzlýktan uzaklaþýrým, tanýdýk bir yüz görürüm diye saatlerce bir aþaðý bir yukarý dolanýyorum. Kendimden bir parça arýyorum o yabancý insanlarýn yüzlerinde. Hepsi fotokopi kaðýdý gibi birbirinin ayný ve benden çok farklý.
Her defasýnda “Bu sefer olacak, bu sefer bulacaðým” diye þehrin dört bir yanýný dolanýp her defasýnda mecburen yalnýzlýðýma dönüyorum.
Ailem aklýma geliyor bazen. En azýndan onlarda benden bir þeyler bulabileceðimi ümit ediyorum. Her birini teker teker inceliyorum akþam yemeði boyunca. Ne güzel bir aile diye geçiriyorum içimden. Kendime geldiðimde, bu insanlar da kim, diye kalakalýyorum ortada. Her biri öylesine yabancý, yüzleri öylesine uzak ki! Ne iþim var benim orda?
Bazen bir arkadaþ ortamýnda izliyorum benden tamamen uzak olan kendimi. Öyle çok arkadaþý var ki. Hepsi seviyor görünüyorlar, galiba deðer de veriyorlar. Gülüþ, cümbüþ, eðlence… Sonra sesler uzaklaþýyor yavaþ yavaþ; yüzler siliniyor. Kendimle onlar arasýnda bir bað arýyorum, bulamýyorum. Ýþte yine yalnýzým.
Doktorun muayenehanesindeki hastalar, daha doðrusu oranýn gerçek sahipleri konuþmaya baþlýyor yine. Hep bir aðýzdan kendi hikayelerini anlatmaya çalýþýyorlar. “Bana ne?” diyorum. “Ben sizden deðilim ki.” Hepsi susuyor aniden, bu sefer doktor konuþmaya baþlýyor.
Beþ çayýna geldiðimi zannedercesine “hoþ geldiniz, nasýlsýnýz?” faslýna giriyor. Ýlk defa doktorun yüzüne bakýyorum. Taksim Meydanýndaki simitçi amcadan daha yabancý bana.
Kaçabilmek için o odada saatler harcayabileceðim soru geliyor pat diye.
“Problemlerinizi bana rahatça anlatabilirsiniz.”
Odasýna bir esir daha katabilmiþ olmanýn sevinciyle gözleri ýþýldýyor.
Benim problemim yok ki. Ben sadece çok yalnýzým.