-
O önce aþýk olduðunu zannetmiþti. Her yýl ya da iki yýlda bir olurdu bu. Sessizce aþýk olur, hiç kimseye bir þey söylemez, bu aþk platonik bir þekilde devam ederdi. Gelip geçerdi bu durum. Öylesine kabullenmiþti ki, nasýl olsa aþýk olduðunu kendisine ve karþýsýndakine itiraf edemeyecek, belli bir süre geçtikten sonra nasýl olsa elde edemeyeceði “O” sýradanlýða bürünecek ve onu tarifsiz acýlar içinde býrakarak sessiz bir siluet gibi zihninden silinecekti. O önceleri aþýk olduðunu ve bunun da belirli bir süre sonra geçeceðini zannetmiþti. Ama aradan bir yýl geçmesine raðmen yara kapanacaðýna daha da büyümeðe baþlamýþtý.

Seviyordu O’nu. Aþýk olmanýn ötesine geçmiþti bu duygu. Serviste onun varlýðýnýn, ilk defa ne zaman farkýna vardýðýný hatýrlamýyordu. Ancak bir ilkyaz günü yanýna oturduðunda sýcaktan bunalýp, arkasýndakine cevap verir gibi, kendi kendine konuþurken yakalamýþtý O’nu. Belli ki yalnýzca sýcaktan þikayet ettiðini etrafýndakilere duyurmak istemiþti. O günden sonra sürekli O’nu gözaltýnda tutar olmuþtu. Ýlk sene hiçbir þey söylememiþti. Ama içten içe sevmiþti o güzel kýzý. Bir buçuk sene geçer diye beklemiþti. Nasýl olsa bir gün küllenirdi bu aþk. Ama öyle olmamýþtý. Bu sefer yakýyordu içini. Hiç de düþündüðü gibi deðildi.

Her defasýnda serviste bulmayý düþündüðü O, eðer o gün serviste yoksa orta yaþlý adamýn tüm dünyasý kararýveriyordu. Artýk hiçbir þeyin önemi kalmýyordu. Eðer servisteyse, adamýn çevresi bir anda çiçeklerle çevriliyor, her þey bir anlam kazanýyordu. Ufak ufak yakýnlaþmaya baþlamýþtý, ama ayný zamanda da bu yaptýðýndan utanç duyuyordu. Ýlk önce özürlüler üzerine yaptýðý çalýþmalarý ve özelleþtirme konusunda üzerinde çalýþtýðý bir araþtýrmayý vermiþti kýza. Sonra bir yýlbaþý ertesi, yeni yýl hediyesi olarak bir kitap ve anýlarýnýn ham þeklini verme cesaretini göstermiþti. Servisten iniþten asansöre kadar birlikte yürümüþlerdi. Öylesine mutlu etmiþti ki adamý o gün birlikte yürümek. Ondan sonrasý çorap söküðü gibi gelmiþti. O’nun odasýna gitmeler, oda arkadaþýyla tanýþma, daha sonralarý kendi odasýna Ö’nun gelmeleri.

Bu gidip gelmeler sýrasýndaki konuþmalarda adam konuþurken O büyük bir olgunlukla onu dinliyor, belki de içinden, birden karanlýklar arasýndan çýkýp gelen bu adama karþý saygýnlýk duyuyordu. Bunu hiçbir zaman bilemeyecekmiþ gibi geliyordu orta yaþlý adama. Ama adamýn kesin olarak bildiði bir þey vardý. Sevilen kadýn, hele O’nun gibi son derece akýllý ve zeki olanlarý, sevildiðini anlardý. Ne olursa olsun mutlaka anlardý. Bu duygu adama müthiþ bir utanma ve geri çekilme refleksi veriyordu. Oysa içinde bulunduðu durum son derece olaðandý, karþý cinsten birini sevmesi kadar doðal bir þey olamazdý. Bunu O’na söylemesi ise imkansýzdý. Kendini frenleme ve duygularýný bastýrma daima aðýr basýyordu. O onu hiç sevmiyor olabilirdi. Hatta ona söylemediði bir sevgilisi ya da arkadaþý olabilirdi. Bunlarý son derece doðal karþýlýyordu. Ama O’na O’nu sevdiðini söylemek ...... Týkanýp kalýyordu iþte..! Duygularýný anlatmak için kelime bulamýyordu. Kaç defa bunlarý anlatmak için her þeyi göze alýp aþaðý O’nun odasýna inmiþ ama baþaramamýþtý. Hatta O’nun bu açýlmayý beklediði zehabýna bile kapýlmýþtý. Ama yapamýyordu.

O’nu tanýdýðýnýn ikinci yazý büyük acýlar çekerek paylaþmýþtý yalnýzlýðýný sonsuzlukla. Ne kadar isterdi, O’nun yanýnda olmasýný. Ve üçüncü yaz da gelmiþti. Adam üçüncü beyin ameliyatýna giriyordu. Son iki yýl içinde neler paylaþmýþtý O’nunla ? Hayýr, buna paylaþmak denemezdi. Neler vermiþti kendi adýna. Bir seferinde kendi kendisi için hazýrladýðý bir dergiyi bile O’na vermiþti. Az kalsýn mektup içinde ona ilân-ý aþk edecekti. Yapamamýþtý. Sonraki sayýlardaki mektuplarýnda bu konuyu yazmýþ fakat O’nun haberi olmamýþtý. Çünkü yazdýklarýný kimse bilmiyordu. Bu kadar çekinmesinin nedenlerini kendince araþtýrmýþtý. Kendini yaþlý ve eksik hissediyordu. Bunlar O’nun için hiç önemli olmayabilirdi. Yirmibeþ yaþýndan beri hiçbir kadýna “Seni Seviyorum” dememiþti. Bundan önceki iliþkilerinde hep kýzlarýn ya da kadýnlarýn þefkatli davranýþlarýyla onlarla birlikte olabilmiþti. Zaten çoðunluðu da yabancýydý. Hepsi hepsi iki elin parmaklarýný geçmiyorlardý. Sonra O kendi özel hayatýndan, iliþkilerinden hiç ama hiç söz etmiyordu. Bu da orta yaþlý adama büyük bir çekingenlik veriyordu. Bu adamýn kendi kuruntusu olabilirdi. Ama durum buydu. O’nun da utanma duygusu içinde olabileceði büyük bir olasýlýktý. Ýlk ataðý adamdan beklemesi çok doðaldý. Orta yaþlý adam ise tüm özel yaþantýsýný ona açmýþtý. Bir tepki beklemiþti, iþin açýkçasý. Gelmemiþti. Ama tüm bunlar ilk ataðýn adamdan gelmemesini mazur gösteremezdi. Yapamamýþtý iþte.

Ve galiba yapamayacaktý.

Alýntý, paylaþmak istedim...
21-12-2006
Ýzmir