Tam da Alýþýyorken
(Ferferime...)
Gecenin en sessiz saatleri…

Telefonumdaki akþamüstünden kalma mesajý, tekrar tekrar okuyorum.Çýðlýk çýðlýða bir yarým kalmýþlýk daha…Yarým yamalak bir sevda daha…
Ah, tükeniþler!

‘ Þeytan diyor ki ‘sil numarasýný; kapat telefonu; kaybol hayatýn içinde!’ Bu his canavarca aðrýtýyor midemi.Tam da alýþýyorken…’ Oysa hayat boyu bir þeylere alýþmaya çalýþmakla geçti güzelim günlerimiz.
Mutluluk denilen o büyüleyici kavramý bir tarafýndan yakaladýðýmýz an, þekilden þekle sokup ya giderse, diye korkmadýk mý?
Tam da alýþýyorken, demiþ ya dostum.Nelere alýþmadýk ki.Mesela; büyümenin bu kadar dert yüklü olabileceðini düþünemezdim küçükken. Þimdi gençliðin ikinci yarýsýndayken anlýyorum gerçekleri.Yýllar önce on sekiz yaþýnýn nasýl da deðerli olduðunu anlatan annemi anlayamazdým, þimdi ben anlatýyorum herkese…
Kaybolmak hayatýn içinde, hem de ne bir yere gitmeye çalýþarak ne de birilerini arayarak.Sadece kaybolmak…Silmek telefon numaralarýný…Tek kiþilik planlar yapmak geleceðe dair...Yokluklara alýþmak…Var olmalarý yadýrgamak…
Yarým kalmýþ sevdalar…Ardýndan öylece bakakaldýðýmýz ve gitme, diyemediðimiz sevdiklerimiz…Yalnýz kalmýþ sokaklarda tek baþýna yürümek, yaðmurun kokusunu toprak kuruduktan sonra duyumsamak…Geç kalmak iþte! Hayata, yaþananlara, aþklara…