Yüzün Ýstanbul’u anýmsatýr
Kumdan kaleler büyür içimde
Küçük çocuklar birbiriyle oynaþýr.
Ýçimde garip bir hüzün
Karþýmda yine yüzün var
Üþümüþüm nedensiz, sen açma gözlerini…
Ben söylerim en anlamlý sözleri.
Alevden esrime saçlarýn
ve en durusuyla susuþunun içimdesin.
Sahi kaç yüz kere konuþtuk seninle.
Ve kaç yüz kere resmettik yüzünü
Harabe bir evin izbe köþelerine…
Yoksun ve yoksulluðunun fotoðrafý karþýmdaki
Kollarýnda iki ben, iki yakasý gibi kayýp bir kentin.
Ýstanbul’a mý bakýyorum sahiden?